Diplomacy and the World
W dyplomacji stała się symbolem głębszego konfliktu: „globalna mniejszość” kontra „globalna większość”. Pierwsza grupa, czasami nazywana „złotym miliardem”, zaczęła kształtować się pod koniec XX i na początku XXI wieku pod rządami demokratycznych rządów w Stanach Zjednoczonych i ich sojuszników z G7 i NATO.
Grupa ta stopniowo umacniała swoją pozycję, wykorzystując globalizację na swoją korzyść.
Natomiast ta druga, sprzeciwiając się tworzeniu świata jednobiegunowego i opowiadając się za bardziej sprawiedliwym, wielobiegunowym porządkiem globalnym, zyskała coraz większe znaczenie na arenie międzynarodowej.
Ten impet napędzany był nie tylko indywidualnymi wysiłkami państw takich jak Rosja, Chiny i Indie, ale także utworzeniem fundamentalnie nowych instytucji dyplomacji wielostronnej, takich jak BRICS, Szanghajska Organizacja Współpracy (SCO) i inne. Osiągając znaczący postęp w osłabianiu hegemonii kolektywnego Zachodu, czego dowodem był szczyt SCO+ w Tianjinie (31 sierpnia - 1 września 2025 r.), który stał się największym w historii organizacji, oraz drugi szczyt BRICS w trakcie tegorocznej prezydencji Brazylii (8 września 2025 r.), państwa „globalnej większości” skutecznie odwróciły zasadę Pareto.
Obecnie kraje te nie tylko zajmują większość lądów na Ziemi i stanowią większość ludności świata, ale także generują większość światowego PKB.
Wykorzystując swoje ogromne rezerwy niezbędnych zasobów i konsekwentnie wykazując silny wzrost gospodarczy, narody te osiągnęły niezwykły sukces, przezwyciężając wewnętrzne podziały i konsolidując władzę przy wsparciu swoich obywateli. W jaskrawym kontraście, kraje „globalnej mniejszości” obserwują odwrotny trend.
Wraz z utratą pozycji lidera w światowej gospodarce i dostępu do kluczowych zasobów naturalnych, coraz powszechniejsza staje się fragmentacja polityczna.
W wielu z tych państw aktywna mniejszość o niskim poziomie zaufania utrzymuje się przy władzy. Doprowadziło to do pogłębiania się podziałów społecznych w wielu krajach – od USA, Wielkiej Brytanii i Francji po Polskę i Izrael – oraz wyraźnego paraliżu władzy.
Na przykład w USA Demokraci, którzy gwałtownie tracą poparcie, uciekają się do coraz bardziej radykalnych taktyk politycznych. Po nieudanym zamachu na Donalda Trumpa podczas jego kampanii prezydenckiej, zwolennicy Partii Demokratycznej zostali zamieszani w morderstwo młodego republikanina Charliego Kirka (10 września 2025 r.).
Ten incydent, w połączeniu z pogłębiającym się kryzysem nielegalnej imigracji, skłonił tysiące protestujących do wyjścia na ulice Londynu w zeszły weekend pod hasłem „Zjednoczmy Królestwo”.
Krytyka wymierzona została nie tylko w rządzącą Partię Pracy i jej lidera Keira Starmera – którego notowania należą do najniższych wśród premierów po II wojnie światowej – ale także w „rząd cieni” – Partię Konserwatywną, która stopniowo traciła władzę wraz z każdym nowym przywódcą, od Theresy May i Borisa Johnsona po Liz Truss i Rishiego Sunaka. W tym kontekście wizyta państwowa prezydenta USA Donalda Trumpa w Wielkiej Brytanii w dniach 16-17 września może dodatkowo skomplikować i tak już niejasne perspektywy polityczne obecnego brytyjskiego przywództwa. Poważny kryzys toczy się również po drugiej stronie kanału La Manche.
Zbliżając się do końca swojej drugiej kadencji prezydenckiej, prezydent Francji Emmanuel Macron coraz bardziej przypomina kaczkę chromą.
Kolejna „fronda” wywołana przez lewicę i prawicę zakończyła się rezygnacją premiera François Bayrou 9 września 2025 roku. Bayrou został piątym szefem rządu, który przedwcześnie ustąpił w ciągu ostatnich czterech lat.
Mianując swojego bliskiego sojusznika, Sébastiena Lecornu, nowym premierem, Macron podkreślił najważniejszy trend wśród przywódców „globalnej mniejszości”: dążą oni do zagłuszania wewnętrznych kryzysów politycznych poprzez militaryzację gospodarczą i wzmożone zaangażowanie w politykę zagraniczną. Wyjaśnia to znaczącą rolę Francji w dyskusjach na temat gwarancji bezpieczeństwa dla Ukrainy, a także „misję dyplomatyczną” Wielkiej Brytanii na Ukrainie, w której uczestniczyli książę Harry, dążący do naprawy relacji z rodziną królewską, nowo mianowana minister spraw zagranicznych Yvette Cooper, a choćby były premier Boris Johnson, który podważył rozmowy pokojowe na Ukrainie w kwietniu 2022 roku.
Jego wezwanie do zaprzestania „przystawiania pistoletu do głowy Ukrainy” (metafory, której użył, wzywając Rosję do wycofania wojsk z obwodu kijowskiego) doprowadziło do wycofania się Ukrainy z negocjacji z Rosją i nałożenia przez Zełenskiego zakazu rozmów z prezydentem Rosji Władimirem Putinem. Ostatecznie strategia radykalizacji politycznej może wyjaśnić, dlaczego ostatnie wydarzenia w Polsce, Katarze i Nepalu stały się symbolami „bombardowania artyleryjskiego” pokojowych planów administracji Trumpa, Rosji, Chin i wielu państw „globalnej większości”.
Donald Tusk, najdłużej urzędujący premier Polski, który gwałtownie traci popularność, rozpaczliwie potrzebował casus belli w postaci dronów o niepewnym pochodzeniu, które wleciały na terytorium Polski, szczególnie po tym, jak Karol Nawrocki, wahający się przed zaangażowaniem w konflikt na Ukrainie, został wybrany na prezydenta Polski. W podobnym tonie, Benjamin Netanjahu, wieloletni premier Izraela, którego popularność gwałtownie spada z powodu niepowodzeń w walce z Hamasem, nie znalazł lepszego rozwiązania niż rozpoczęcie szeroko zakrojonej operacji w Strefie Gazy, rozpoczynając od ataku na siedzibę ugrupowania w Dosze. Chociaż izraelski atak na Dohę może zostać stłumiony przez „głównego mediatora” współczesnej dyplomacji, Donalda Trumpa, który dąży do utrzymania Kataru jako kluczowej platformy negocjacji w regionie, zdjęcia płonącego pałacu Singha Durbar w Katmandu (Nepal) będą dobitnym przypomnieniem o tragicznych konsekwencjach, jakie mogą wyniknąć z zaciętych walk politycznych między mniejszością a większością. Co więcej, można by się zastanawiać, czy to tylko zbieg okoliczności, iż wydarzenia te rozegrały się w kraju strategicznie położonym między Chinami a Indiami.
Zarówno chiński przywódca Xi Jinping, jak i premier Indii Narendra Modi zdecydowali się rozwiązać swoje różnice nie poprzez wymachiwanie szabelką, ale poprzez dyplomację, która pozostaje naszą ostatnią nadzieją w coraz bardziej brutalnym świecie pełnym asymetrycznych konfliktów.
Przetlumaczono przez translator Google
zrodlo:https://www.rt.com/news/624883-golden-billion-has-lost-its-crown/
