Bożena Ratter: Ogromny rozwój rolnictwa w ostatnich dwudziestu latach zawdzięczała tylko Polakom

Myślę, iż tak nie będzie, premier Tusk i marszałek Hołownia obiecali zmianę polityki na zupełnie przeciwną polityce PIS. Liczę na to, iż w obliczu niekontrolowanej ekspansji produkcji oligarchów ukraińskich czerpiących olbrzymie korzyści finansowe z użytkowania ziem zagospodarowanych, rozwijanych i bronionych przed najazdami Tatarów, Turków i innych wschodnich kolonistów przez 600 lat przez Rzeczypospolitą Polską, przyszedł czas na ustalenie podatku od tej dzierżawy. Bo dotąd rząd Ukrainy żadnej rekompensaty Polsce za wypędzenie i przejęcie majątku nie dał. Nie mówiąc o zagrabionym majątku mordowanych przez Ukraińców obywateli polskich.

Na wzór prawa autorskiego, które jest prawem„ojcostwa utworu” , obejmuje prawo autora do wiązania z dziełem jego nazwiska i upoważnia go do decydowania o eksploatacji dzieła oraz czerpania z niego korzyści finansowych.

Ruskie Kresy, czyli Ukraina, Podole i Wołyń, to nasze dawne Województwa, Kijowskie, Bracławskie, Podolskie i Wołyńskie, a jeszcze tak niedawne w rosyjskim zaborze gubernie: Kijowska, Podolska i Wołyńska ogromny rozwój rolnictwa w ostatnich dwudziestu latach zawdzięczała tylko Polakom, ich TWÓRCZEJ PRACY, PRZEDSIĘBIORCZOŚCI I ENERGII, a w dziedzinie przemysłu Polacy byli tu pierwszymi pionierami. Wielką zasługę ziemiaństwa polskiego na Rusi było utrzymanie dotąd tak znacznych jeszcze obszarów ziemi nie bacząc na nieprzerwanie półwiekowe ograniczenia, trudności, kontrybucje, krzywdy i prześladowania. A tysiące tych co stracili prawa własności, nie wyzbyli się swych obowiązków narodowych i pracowali dalej wytrwale, stanowiąc w ten sposób wierną załogę polskich ośrodków kulturalnych na Ziemiach Ruskich.

Polscy technicy, polscy inżynierowie są na pierwszym planie i żadna instytucja poważniejsza bez nich się nie obchodzi. Jedna z najlepszych dróg żelaznych rosyjskich - kolej Południowo-Zachodnia -zbudowaną jest w znacznej mierze przez Polaków. Wobec obfitości pokładów fosforytów na Podolu, grupa ziemian Polaków, zorganizowawszy duże towarzystwo pod nazwą: „Podolskie przemysłowe towarzystwo akcyjne" wybudowała w Winnicy i w 1911 roku w ruch puściła fabrykę superfosfatu, kwasu siarczanego i azotowego, które i dotąd prosperują jak najlepiej. Fabryka ta jest i dziś w kraju jedyna i należy wyłącznie do Polaków.

(…) Wykazaliśmy już cyfrowo, jak niewielka stosunkowo garstka (7%) Polaków dźwiga ogromną część krajowej produkcji rolnej (40%), bierze bardzo znaczny udział w wytwórczości przemysłowej (36%) i utrzymuje na swych barkach główne brzemię podatku państwowego (34%). Gdyby w ostatnich dziejach Rusi nie było tej długiej moskiewskiej niewoli, toby te ziemie były już tak mocno zrośnięte z kulturą polską i bytem naszym państwowym, iż dzisiejsza przynależność ich do Polski mogłaby być już za fakt dokonany uważaną. Ziemie Ruskie- te odwieczne pola naszych walk z bisurmanami i kozaczyzną-stały się w ostatnim stuleciu terenem zmagań kulturalnych pomiędzy nieistniejącą wówczas politycznie Polską i zaborczą Rosją. Polacy więc musieli tu walczyć nieustannie, musieli walczyć o swą kulturę, swój byt i swoje prawa, a walki te urabiały, wśród nich charaktery hartowne i dzielne - urabiały, choćby często bohaterów. (Aleksander Weryha- Darowski 1919 rok)

W Albumie Inżynierów i Techników w Polsce znajduje się życiorys inż. Karola Iwanickiego:

Od czasu ukończenia studiów na Politechnice Lwowskiej, po powrocie do Kijowa i po krótkiej służbie przy budowie Nowosielskiej drogi żelaznej, pracował w latach 1895-1919 jako architekt wolno praktykujący i doradca fachowy. W okresie lat 1899- 1903, wspólnie z profesorem politechniki kijowskiej, A. W. Kobelewym, uzyskawszy pierwszą nagrodę za projekt gmachu Banku Państwa w Kijowie, wykonywał jego budowę, której kosztorys wynosił 1,200.000 rubli w złocie. Założył i rozpoczął budowę Kościołów Św. Józefa w Kijowie i w Komargrodzie na Podolu. Zaprojektował i wykonał następujące budynki użyteczności publicznej i prywatne: Szpital im. St. Syroczyńskich na 250 łóżek w Kijowie, gmach Korpusu Kadetów w Sumach, Banku Państwa w Równem, Skatingringu na 1.000 osób w Kijowie, zaprojektował i wykonał szereg will w Darnicy, Puszczy Wodnej i Buczy pod Kijowem. Na wystawach rolniczo- przemysłowych w Kijowie wzniósł szereg pawilonów własnego pomysłu: w 1897 r. 3 pawilony, w 1913 r. 5 pawilonów. Domów prywatnych w Kijowie powyżej 10.000 m3 wybudował kilka i dom P. Kruszewskiego w stylu Ludwika XVI, obejmujący około 30.000 m2. Poza pracami ściśle budowlanemi zajmował się historją sztuki polskiej i w tym kierunku opracował i częściowo wydał szereg prac naukowych, jak monografje: „Zamku w Łucku", „Katedry w Kamieńcu", „Kościołów i Kaplic w Kijowie", „Obronnego Ratusza w Markówce" i inne pomniejsze. W 1916 r. wydał w Kijowie dzieło pod tytułem: „Budownictwo Wiejskie" (III, 326str.), które pomimo okresu wojny zostało w krótkim czasie wyczerpane. W r. 1930 odznaczony Krzyżem oficerskim „Polonii Restituty".

INŻ. WŁODZIMIERZ DJONIZY RABCZEWSKI Urodzony na Podolu w 1882 r., ukończył w 1906 r. Instytut Górniczy w Petersburgu. Projektował i kierował wykonaniem szeregu urządzeń technicznych z dziedziny wodociągów, kanalizacji i techniki sanitarnej w Kijowie, Odessie i na Ukrainie. Organizował i kierował Radą Techniczną i szeregiem wydziałów technicznych m. Kijowa i Ziemstwa Kijowskiego, był Dyrektorem Wodociągów i Kanalizacji w Kijowie, prowadził Dział Regulacji i Pomiarów Warszawy i był doradcą technicznym w sprawach budowy wodociągów i kanalizacji w Lublinie, Płocku i Puławach. Uczył techniki sanitarnej w średnich i wyższych szkołach w Kijowie i Odesie, prowadził badania naukowe freatycznego łożyska Dniepru, ogłosił drukiem kilkadziesiąt prac z dziedziny techniki sanitarnej.