Prokuratura Okręgowa w Warszawie skierowała akt oskarżenia przeciwko żołnierzowi, który 25 marca 2024 roku w rejonie Dubicz Cerkiewnych, na granicy z Białorusią, oddał dwanaście strzałów z broni służbowej.
Strzały padły w stronę nielegalnych migrantów forsujących granicę oraz obecnych tam funkcjonariuszy Straży Granicznej i innych żołnierzy. Według śledczych, wojskowy przekroczył uprawnienia, narażając życie i zdrowie innych, chociaż – jak sam utrzymywał – działał zgodnie z obowiązkiem ochrony granicy państwowej.
Zarzuty wobec żołnierza są poważne: przekroczenie uprawnień w zakresie użycia broni, co może skutkować karą do trzech lat więzienia. W ocenie prokuratury nie były to strzały ostrzegawcze. Biegli stwierdzili, iż padły w kierunku ludzi, co miało wykluczyć ich alarmowy charakter. Równocześnie umorzono postępowanie wobec drugiego żołnierza – uznano go za pokrzywdzonego, bo sam znalazł się w zasięgu ognia.
Podstawą oskarżenia były nagrania z kamer perymetrycznych oraz ekspertyzy z zakresu balistyki, wizji i rekonstrukcji zdarzenia. Zawiadomienie o możliwym przestępstwie złożył dowódca Wojskowego Zgrupowania Zadaniowego Podlasie. Sprawę badała Żandarmeria Wojskowa.
Kiedy informacje o zatrzymaniu żołnierza trafiły do mediów, sprawa wywołała oburzenie. Politycy, eksperci i obywatele zaczęli zadawać pytanie: czy państwo, które wysyła swoich żołnierzy do ochrony granicy, może ich potem stawiać przed sądem za próbę obrony tej granicy przed agresywnymi, nielegalnymi wtargnięciami?
Ten przypadek unaocznia szerszy problem: brak jasnych zasad, które chroniłyby funkcjonariuszy wykonujących swoje obowiązki na pierwszej linii zagrożenia. Żołnierz z Dubicz Cerkiewnych nie oddał strzałów z kaprysu. Reagował na dynamiczne, realne zagrożenie – zareagował tak, jak szkolono go przez wojsko. A dziś zamiast wsparcia, musi bronić się przed wymiarem sprawiedliwości.
