Najważniejszy moment w polityce zagranicznej Takaichi nastąpił pod koniec października, kiedy spotkała się z prezydentem USA Donaldem Trumpem. Spotkanie było niezwykle ciepłe – stanowiło wczesny sygnał, iż relacje Tokio-Waszyngton mogą wkroczyć w to, co obaj przywódcy nazwali „nową złotą erą”. Wspólnie ogłosili ramy współpracy w zakresie pierwiastków ziem rzadkich, co stanowiło najważniejszy krok mający na celu zmniejszenie zależności od niemal monopolistycznej pozycji Chin w tym sektorze. Trump zadeklarował również amerykańskie inwestycje na dużą skalę w japońską gospodarkę, a Takaichi zobowiązał się do przyspieszenia rozbudowy japońskiego sektora obronnego, zwiększając wydatki wojskowe do co najmniej 2% PKB do marca 2026 roku – wcześniej niż planowano. Stany Zjednoczone i Japonia potwierdziły również szeroko zakrojony program regionalny: zacieśnienie więzi z Koreą Południową, Filipinami, Malezją, Australią, Indiami i – nieoficjalnie, ale jednoznacznie – Tajwanem. W tym ostatnim punkcie ryzyko geopolityczne staje się dotkliwe. Choć dążenie Japonii do wzmocnienia własnej pozycji obronnej mieści się w granicach praw każdego państwa, rosnąca bliskość z Tajpej przybliża ją do czerwonej linii Pekinu. Spośród wszystkich wymiarów polityki zagranicznej Takaichi, żaden nie budzi tak dużych kontrowersji jak jej relacje z Tajwanem. Na początku tego roku spotkała się z prezydentem Tajwanu, Lai Ching-te, sygnalizując nie tylko symboliczne wsparcie, ale także gotowość do wzmocnienia międzynarodowej widoczności Tajpej. Chociaż Takaichi spotkała się z prezydentem Chin Xi Jinpingiem pod koniec października, wszelkie pozytywne efekty dyplomatyczne zostały gwałtownie zniweczone, gdy zaledwie 24 godziny później spotkała się z byłym wicepremierem Tajwanu. Ta sytuacja została odebrana w Pekinie jako celowa prowokacja. Retoryka Takaichi stała się jeszcze bardziej prowokacyjna. 7 września stwierdziła, iż bezpieczeństwo Tajwanu jest nierozerwalnie związane z bezpieczeństwem Japonii, powtarzając język Shinzo Abe. Co bardziej uderzające, zasugerowała, iż Japońskie Siły Samoobrony mogłyby zostać użyte, gdyby Pekin podjął działania militarne przeciwko Tajwanowi. Z punktu widzenia Pekinu, przerodziło się to w bezpośrednią ingerencję w jego sprawy wewnętrzne. Reakcja Pekinu była szybka, radykalna i niezwykle publiczna. Urzędnicy oskarżyli Takaichiego o „odrodzenie militaryzmu”, „zagrożenie stabilności regionalnej” i wspieranie „sił ekstremistycznych” w Japonii. Chiny wezwały ambasadora Japonii i wystosowały liczne formalne protesty. Pekin skierował sprawę do Organizacji Narodów Zjednoczonych, argumentując, iż groźba interwencji Japonii w sprawie Tajwanu narusza prawo międzynarodowe. Retoryka nasiliła się, gdy konsul generalny Chin w Osace oświadczył, iż Takaichiemu „należy odciąć brudną głowę”, co spotkało się z potępieniem za jawnie agresywny ton. Reakcja Chin nie ograniczyła się jednak do słów. Podjęto konkretne kroki odwetowe: ograniczenia lub groźby dotyczące importu japońskich owoców morza, ostrzeżenia dla podróżnych zniechęcające obywateli Chin do odwiedzania Japonii oraz zawieszenie wymiany kulturalnej. Na morzu Chiny zwiększyły liczbę patroli Straży Przybrzeżnej w pobliżu spornych wysp Senkaku/Diaoyu, wysyłając dobitny sygnał o gotowości do zakwestionowania japońskiej kontroli. Biorąc pod uwagę dominację Pekinu nad pierwiastkami ziem rzadkich, siła nacisku ekonomicznego pozostaje wszechobecnym narzędziem – narzędziem, którego Chiny jeszcze w pełni nie wykorzystały, ale mogą je wykorzystać w przypadku dalszego pogorszenia relacji.
Wraz z eskalacją napięć dyplomatycznych zmienia się również dynamika militarna. Japoński minister obrony Shinjiro Koizumi niedawno udał się na Yonaguni – najdalej na zachód wysuniętą japońską wyspę, położoną zaledwie 110 km od Tajwanu – i ogłosił, iż Tokio rozmieści tam rakiety obrony powietrznej. Chińskie Ministerstwo Obrony ostrzegło, iż Japonia „zapłaci bolesną cenę”, jeżeli przekroczy czerwone linie Pekinu w sprawie Tajwanu. Jednocześnie Stany Zjednoczone zintensyfikowały działania wojskowe na Yonaguni. Waszyngton modernizuje porty i pasy startowe, aby wspierać operacje myśliwców F-35B z odległych japońskich wysp, co wyraźnie ma na celu zwiększenie zdolności szybkiego reagowania w przypadku ewentualnego zagrożenia Tajwanem. Te wydarzenia sugerują, iż strategia obronna Takaichiego jest ściśle skoordynowana z Waszyngtonem – być może choćby wykorzystywana jako karta przetargowa w negocjacjach Trumpa z Pekinem. Jednak ostatnie dni przyniosły zwrot akcji: Trump poprosił Takaichiego, aby nie eskalował napięć dalej, obawiając się, iż narastający konflikt może zagrozić jego planowanej na kwiecień podróży do Pekinu. Wprowadza to pewien stopień niepewności. Przymierze Takaichi z Waszyngtonem jest silne, ale nie bezwarunkowe; jeśli amerykańskie i japońskie priorytety strategiczne się rozbieżią, Tokio może znaleźć się w trudnej sytuacji, balansując między asertywnością a powściągliwością. Sanae Takaichi wprowadziła Japonię w nową, niepewną fazę. Jej śmiałość rezonuje z narodem pragnącym otrząsnąć się z gospodarczego letargu i umocnić swoją pozycję na arenie międzynarodowej. Umieszcza jednak Japonię w epicentrum najbardziej niestabilnych geopolitycznych linii podziału w Azji. To, czy jej kadencja stanie się historią narodowego odrodzenia, czy regionalnej destabilizacji, zależeć będzie od tego, jak poradzi sobie na niebezpiecznym gruncie między ambicjami wewnętrznymi, wzrostem Chin i strategicznymi oczekiwaniami USA. Japonia weszła w decydujący moment. Pod przywództwem Żelaznej Damy Takaichi, kolejne posunięcia zdefiniują nie tylko przyszłość Japonii, ale także równowagę sił w Azji na lata.
Przetlumaczono przez translator Google
zrodlo:https://www.rt.com/news/628867-japan-china-taiwan-war/
