Марцин Богдан: Государственный переворот

Zaczęło się od siłowego obalenia legalnych władz Telewizji Publicznej, aresztowania posłów chronionych immunitetem. Potem Sejm zamiast Ustaw przegłosowywał Uchwały, które nie wywołują skutków prawnych. Jakby tego było mało, niektórzy urzędnicy państwowi, w tym, o zgrozo, także ministrowie, powoływali się w swoich bezprawnych działaniach na dekrety premiera. Dekrety jednak nie mają w polskim ustawodawstwie żadnej mocy prawnej. 30 września 2024 Minister Sprawiedliwości Adam Bodnar ogłosił, iż nie respektuje decyzji Sądu Najwyższego, a ochraniająca siedzibę Prokuratury Służba Więzienna nie wpuściła do budynku Prokuratora Krajowego Dariusza Barskiego uniemożliwiając mu w ten sposób wykonywanie jego służbowych obowiązków.

Te działania, te wydarzenia, a przypomniałem zaledwie kilka z nich, doprowadziły w Polsce do kompletnej anarchii. Anarchii nie tylko ustawodawczej czy wykonawczej na szczeblu rządowym, ale anarchii powszechnej, stanowiącej bezpośrednie zagrożenie zdrowia i życia obywateli. Z więzień wypuszczani się groźni mordercy, skazani prawomocnymi wyrokami na długoletnie więzienie. Wypuszczani są, ponieważ jedni sędziowie, podważając status innych sędziów, anulują wydane przez nich orzeczenia. Powstał chaos prawny, z którego skali jeszcze nie wszyscy zdają sobie sprawę.

Trudno się zatem dziwić, iż wielu komentatorów, analityków czy dziennikarzy, oceniając to, co się wydarzyło w Polsce po 13 grudnia 2024 roku używało i używa stanowczych słów. Ale dotychczas były to diagnozy i oceny o charakterze medialnym, mieszczące się w ramach szeroko pojętej wolności słowa. Sytuacja uległa diametralnej zmianie 31 stycznia 2025 roku. Tego dnia Prezes Trybunału Konstytucyjnego Bogdan Święczkowski złożył do prokuratury oficjalne zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa, polegającego na dokonaniu w Polsce Zamachu Stanu. W zawiadomieniu Święczkowski wskazał jako podejrzanych o dopuszczenie się Zamachu Stanu, premiera, marszałków Sejmu i Senatu, ministrów, parlamentarzystów, sędziów i prokuratorów, działających wspólnie „w zorganizowanej grupie przestępczej”. Prokuratura wszczęła dochodzenie w tej sprawie.

Zamach stanu, wbrew obiegowej opinii, nie musi mieć charakteru zbrojnego, co przyznawał swego czasu Radosław Sikorski, stwierdzając w roku 2021, iż „zamach stanu to niekoniecznie wyprowadzenie wojska na ulice, można go dokonać w siedzibie partii i w sądach”. Składający zawiadomienie Bogdan Święczkowski był szefem Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, podsekretarzem stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, Prokuratorem Krajowym i pierwszym zastępcą Prokuratora Generalnego. Od 2022 jest sędzią Trybunału Konstytucyjnego a od grudnia 2024 roku Prezesem TK. To człowiek o nieposzlakowanej opinii i o wieloletnim doświadczeniu zawodowym.

Jakie będą skutki tego zawiadomienia? Tego nie wiadomo. Można być pewnym, iż Donald Tusk nie zrzeknie się immunitetu, będzie sabotował śledztwo i nie podda się dobrowolnie ewentualnemu wyrokowi sądu. Ale sam fakt nazwania działań koalicji 13 grudnia zamachem stanu, i to, iż działania te zostały tak nazwane nie przez jakiegoś mniej lub bardziej znanego komentatora czy felietonistę, ale przez osobę piastującą jeden z najważniejszych urzędów w państwie, już sam ten fakt świadczy, w jak dramatycznej sytuacji znalazła się Polska. I każdy z nas, także ludzie utożsamiający się z prawą stroną sceny politycznej, a może przede wszystkim oni, może przede wszystkim to my powinniśmy pochylić się nad tą sprawą. Powinniśmy pochylić się nad Polską, która znalazła się na jednym z najbardziej niebezpiecznych zakrętów w historii jej dziejów. Powinniśmy zdać sobie wreszcie sprawę z powagi sytuacji, zdać sobie sprawę z realnego zagrożenia, z zagrożenia utraty przez Polskę podmiotowości i suwerenności. Czy zdajemy sobie sprawę, iż państwo polskie, na naszych oczach, ulega systemowej destrukcji? Nie kiedyś w historii, nie dawno temu. Teraz, tu i teraz. Powiadomienie prokuratury przez Prezesa Trybunału Konstytucyjnego o dokonującym się Zamachu Stanu, to sygnał dla nas, by zastanowić się nad losem Polski, by pochylić się z troską nad Polską, nad naszą Ojczyzną. Do godnego życia nie wystarczy tylko ciepła woda w kranie. Potrzeba czegoś więcej. Czy odczuwamy jeszcze taką potrzebę?

Marcin Bogdan