Minęło już prawie dokładnie 10 lat, gdy 26 lutego 2015 roku pierwszy raz napisałem o nazizmie na Ukrainie. Widać, iż od tego czasu nie tylko nic się nie zmieniło, ale dalszy rozwój wydarzeń pokazał, iż mój tekst można niestety określić jako proroczy.
Akurat Thierry Meyssan opublikował tekst na ten sam temat. Oto on.
Początek tłumaczenia.
Czy gloryfikacja nazizmu powinna być potępiona czy nie?
autor: Thierry Meyssan
Rosja interweniowała militarnie na Ukrainie, aby zdenazyfikować ten kraj. Ale według Zachodu na Ukrainie nie ma nazistów. Rosja dokonała inwazji by zaanektować ten kraj. To wzajemne niezrozumienie spowodowało, iż rosyjska operacja specjalna przerodziła się w otwartą wojnę.
Jednak szereg identycznych incydentów w krajach bałtyckich od 2005 r. i w Parlamencie Europejskim od 2016 r. pokazuje, iż nie jest to nieporozumienie, ale celowa strategia ze strony NATO.
NATO właśnie zmobilizowało 53 państwa, aby sprzeciwiły się przyjęciu przez Organizację Narodów Zjednoczonych tradycyjnej rezolucji przeciwko gloryfikacji nazizmu.
Do czasu wyzwolenia (tj. końca II wojny światowej) ludzie Zachodu byli świadomi cierpienia spowodowanego przez ideologie, które dzieliły ludzkość na odrębne rasy i hierarchie. Wszyscy rozumieli, iż twierdzenie, iż te „rasy” nie mogą się mieszać i mieć płodnego potomstwa, było sprzeczne z faktami i mogło zostać narzucone jedynie poprzez intensywną propagandę.
Od momentu utworzenia Organizacji Narodów Zjednoczonych i przez cały okres zimnej wojny Związek Radziecki i Francja dbały o to, by każdego roku Zgromadzenie Ogólne przyjmowało rezolucję zakazującą nazistowskiej propagandy i gloryfikacji tej ideologii. Rytuał ten został zapomniany wraz z rozpadem ZSRR. Co zaskakujące, od 2020 r. nie udało się przywrócić konsensusu w tej sprawie. W rezultacie 17 grudnia 2024 r. 53 państwa sprzeciwiły się przyjęciu ostatniej rezolucji w tej sprawie, a 10 wstrzymało się od głosu.
Podczas wojny światowej alianci, zarówno amerykańscy (Kanadyjczycy, Amerykanie), jak i europejscy (Brytyjczycy, Francuzi, Grecy, Polacy, Jugosłowianie, Skandynawowie, Sowieci itp.), byli zjednoczeni w obliczu wspólnego przeciwnika, ale ta jedność została rozbita jeszcze przed zakończeniem konfliktu przez anglosaskie pragnienie (tj. ze strony niektórych Amerykanów i Brytyjczyków) kontynuowania konfliktu przeciwko Związkowi Radzieckiemu. W 1945 r. Alan Dulles, ówczesny szef tajnych służb USA w Szwajcarii i jego zastępca, Lyman Lemnitzer, negocjowali z generałem SS Karlem Wolffem kapitulację sił nazistowskich we Włoszech, aby walczyły one z Sowietami u boku Stanów Zjednoczonych (operacja Sunrise). Ten odrębny pokój nie został wprowadzony w życie, ponieważ Józef Stalin natychmiast się mu sprzeciwił, a Franklin D. Roosevelt nie ratyfikował już osiągniętego porozumienia.
Jednak Roosevelt, który był poważnie chory, zmarł niedługo potem, podczas gdy Dulles został szefem powojennych tajnych służb USA, czyli CIA, a generał Lemnitzer został później przewodniczącym Połączonych Szefów Sztabów. W rezultacie CIA, oraz w mniejszym stopniu Departament Obrony, stały się schronieniem dla byłych nazistów. Przez cały okres zimnej wojny Anglosasi umieszczali ich na odpowiedzialnych stanowiskach w wielu państwach „wolnego świata” (sic!), od Chile po Iran. Posunęli się tak daleko, iż stworzyli międzynarodową organizację przestępczą – Światową Ligę Antykomunistyczną – aby koordynować swoje wysiłki przeciwko wszystkim lewicowym ruchom w Trzecim Świecie [1].
Dopiero w 1977 roku, po rewelacjach senatora Franka Churcha z komisji parlamentarnej na temat przestępstw CIA, prezydent Jimmy Carter i admirał Stansfield Turner byli w stanie zaprowadzić porządek w CIA i obalić dyktatury w Chile, Iranie i innych krajach.
Jednakże, aby zwalczyć sowieckiego rywala, prezydent Ronald Reagan i premier Margaret Thatcher oparli się na nowej ideologii – islamizmie, i nie zawahali się jej użyć, najpierw w Afganistanie, a następnie na całym Bliskim Wschodzie. Dla nich był to jedyny sposób na zmobilizowanie Bractwa Muzułmańskiego i narodów arabskich.
Wreszcie, wraz z rozpadem Związku Radzieckiego w 1991 roku, ponownie pojawiły się ruchy rasistowskie, wcześniej sprzymierzone z nazistami. Prezydent Bill Clinton i premier Tony Blair nie wahali się z nich skorzystać. W ten sposób „integralni nacjonaliści” [2], zwolennicy Dmytro Doncowa i Stepana Bandery, doszli do władzy w Ukrainie.
Wszystko zaczęło się w styczniu 2005 roku, w momencie, gdy kraj ten stawał się członkiem Unii Europejskiej, rząd, przy wsparciu finansowym ambasady USA, opublikował książkę „Historia Łotwy: XX wiek”. Twierdzono w niej między innymi, iż obóz Salaspils, w którym naziści przeprowadzali eksperymenty medyczne na dzieciach i w którym zamordowano 90 000 osób, był jedynie „korekcyjnym obozem pracy”, a Waffen SS byli bohaterami w walce z sowieckimi okupantami. Kilka miesięcy później [rząd] zorganizował paradę Waffen SS w sercu Rygi, tak jak robił to przez poprzednie cztery lata, kiedy kraj nie był członkiem UE [3].
Normalnie cała Unia Europejska by zaprotestowała. Ale nic się nie stało. Tylko Izrael i Rosja wyraziły swoje oburzenie.
W 2016 r. polska eurodeputowana Anna Fotyga, która później została szefową polskiej administracji prezydenckiej i filarem NATO, przedstawiła w Strasburgu rezolucję w sprawie komunikacji strategicznej [4]. Celem było włączenie UE do wojny informacyjnej przeciwko Rosji i, przynajmniej pozornie, przeciwko islamistom, poprzez stworzenie systemu zorganizowanego wokół Centrum Komunikacji Strategicznej NATO [5].
W tym kontekście 19 września 2019 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję „w sprawie znaczenia pamięci europejskiej dla przyszłości Europy” [6]. W tekście tym stwierdza się, iż podpisując pakt Ribbentrop-Mołotow, ZSRR podzielił nikczemne cele nazistowskiej Rzeszy i wywołał II wojnę światową. Jest to oczywiście całkowicie błędne [7].
Dziś neonaziści, „integralni nacjonaliści” [8] mogą sprawować władzę na Ukrainie bez najmniejszego sprzeciwu ze strony Zachodu. Nie zauważamy, iż ich konstytucja jest jedyną na świecie, która w artykule 16 stwierdza, iż „zachowanie dziedzictwa genetycznego narodu ukraińskiego jest obowiązkiem państwa” [9]. Nie zauważamy, iż Wołodymyr Zełenski zakończył swoją kadencję osiem miesięcy temu i nielegalnie sprawuje władzę bez wyborów. Zakaz działalności opozycyjnych partii politycznych i Kościoła prawosławnego [10] interpretujemy jako przepisy mające na celu stłumienie rosyjskiej infiltracji. Ignorujemy czystki w bibliotekach [11]. Dopiero zaczynamy zdawać sobie sprawę z exodusu ludności ukraińskiej i masowych dezercji z ich armii.
Nic z tego nie powinno nas dziwić w czasie, gdy te same zachodnie władze z uśmiechem mówią nam, iż dżihadyści z Al-Kaidy i Daesh, którzy właśnie przez Anglosasów zostali wyniesieni do władzy w Damaszku, są niczym więcej niż „oświeconymi islamistami” [12].
[1] “The World Anti-Communist League: the Internationale of Crime”, by Thierry Meyssan, Translation Anoosha Boralessa, Voltaire Network, 12 May 2004.
[2] “Who are the Ukrainian integral nationalists ?”, by Thierry Meyssan, Translation Roger Lagassé, Voltaire Network, 15 November 2022.
[3] “Latvian President Rehabilitates Nazism”, by Thierry Meyssan, Voltaire Network, 16 March 2005.
[4] “European Parliament Resolution on EU strategic communication to counteract propaganda against it by third parties”, Voltaire Network, 23 November 2016.
[5] “The NATO campaign against freedom of expression”, by Thierry Meyssan, Translation Pete Kimberley, Voltaire Network, 5 December 2016.
[6] “The European Parliament claims that the Soviet Union is responsible for the Second World War”, Voltaire Network, 19 September 2019.
[7] “The Day the West Likes to Forget”, by Michael Jabara Carley, Strategic Culture Foundation (Russia) , Voltaire Network, 25 September 2015.
[8] Ibid.
[9] This article is often wrongly interpreted as dealing with the consequences of the Chernobyl disaster. However, it does not speak of the genetic heritage of Humanity, but rather of that of the „Ukrainian people” alone. We have forgotten that Adolf Hitler was a vegetarian and an ecologist.
[10] “Washington ready to blow up the Orthodox Church”, Translation Anoosha Boralessa, and “Ukraine bans Orthodox Church”, Voltaire Network, 28 September 2018 and 5 December 2022.
[11] “19 million books removed so far from Ukrainian libraries”, Voltaire Network, 9 February 2023.
[12] “How Washington and Ankara Changed the Regime in Damascus”, by Thierry Meyssan, Translation Roger Lagassé, Voltaire Network, 17 December 2024.
Koniec tłumaczenia.
Ręce opadają…
