За сенатором Камински шпионили? «Тавернная драка» маршала Кидавы-Блоньской

Michał Kamiński swoją karierę polityczną rozpoczął jako członek Narodowego Odrodzenia Polski. Następnie stał się jednym z członków założycieli Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego (ZChN), gdzie pełnił funkcję asystenta szefa tej partii, Wiesława Chrzanowskiego.

Działał również w ruchu młodzieżowym, drukując artykuły w periodyku „Młodzież Narodowa”. Kamiński angażował się także w media, będąc dziennikarzem radiowym i prasowym oraz dyrektorem rozgłośni radiowych w Bydgoszczy i Łomży. W 1995 roku pełnił rolę rzecznika prasowego komitetu wyborczego Hanny Gronkiewicz-Waltz w wyborach prezydenckich.

W 1997 roku uzyskał mandat poselski z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność, reprezentując okręg łomżyński w Sejmie III kadencji. Do 2001 roku był członkiem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, pełniąc w tej partii funkcję rzecznika prasowego w latach 1996–2000. Po zakończeniu współpracy z ZChN, przeszedł do Przymierza Prawicy (2001–2002), a później w 2002 roku stał się członkiem Prawa i Sprawiedliwości, gdzie zasiadał we władzach krajowych ugrupowania. W 2001 roku ponownie zdobył mandat poselski w okręgu białostockim, będąc aktywnym członkiem Komisji Rolnictwa i Komisji Spraw Zagranicznych. W 1999 roku został uznany za najlepszego mówcę parlamentu w jednej z dziennikarskich ankiet.

W 2004 roku Kamiński zdobył mandat posła do Parlamentu Europejskiego, który pełnił przez dwie kadencje. Po przejściu do polityki europejskiej, stał się przewodniczącym frakcji Europejskich Konserwatystów i Reformatorów (ECR), mimo iż jego przeszłość polityczna była obciążona kontrowersjami, w tym związanymi z jego działalnością w Narodowym Odrodzeniu Polski i spotkaniem z Augusto Pinochetem. Po odejściu z PiS w 2010 roku, Kamiński współtworzył partię Polska Jest Najważniejsza (PJN), jednak nie zaangażował się aktywnie w jej działalność. W 2012 roku założył think tank Instytut Myśli Państwowej.

W 2014 roku, po nieudanej reelekcji do Parlamentu Europejskiego, Kamiński powrócił do polityki krajowej, zdobywając mandat poselski z listy Platformy Obywatelskiej. Jego działalność w PO również była krótka, gdyż w 2016 roku został wykluczony z partii, a potem współtworzył koło poselskie Europejscy Demokraci, a później partię Unię Europejskich Demokratów (UED), z którą związał się na stałe. W 2019 roku został wybrany do Senatu z ramienia PSL, zdobywając 176 496 głosów i obejmując stanowisko wicemarszałka Senatu X kadencji. W 2023 roku ponownie zdobył mandat, zdobywając 198 074 głosy i pozostając wicemarszałkiem. Po nieudanym starcie w wyborach europejskich w 2024 roku, Kamiński kontynuował działalność polityczną jako wiceprzewodniczący UED.

W ostatnich godzinach senator Kamiński stał się centralną postacią kontrowersyjnej sprawy dotyczącej rzekomej inwigilacji w Senacie. W swoim programie na YouTube oraz na antenie TVN24 opisał, jak marszałek Senatu Małgorzata Kidawa-Błońska zadzwoniła do niego z „karczemną awanturą”, grożąc mu i zapowiadając komisję etyki. Kamiński ujawnił również, iż jego kierowca miał zostać poproszony o donoszenie na niego, w tym na temat jego zdrowia i wizyt w szpitalu. Polityk stwierdził, iż nie ma sobie nic do zarzucenia i opisał całą sytuację jako przykład braku kontroli nad instytucjami państwowymi, porównując to do metod stosowanych za czasów PRL-u. Marszałek Senatu oraz szef Kancelarii Senatu stanowczo zaprzeczyli oskarżeniom Kamińskiego, tłumacząc, iż cała sprawa dotyczyła organizacji pracy kierowców, a nie inwigilacji. Kidawa-Błońska nazwała oskarżenia „szaleństwem” i zażądała przeprosin od Kamińskiego.