Sąd Najwyższy w piątek (26 lipca) podkreślił potrzebę zapewnienia przez Sąd Najwyższy, iż postanowienia dotyczące kwestionowania orzeczeń arbitrażowych precyzyjnie odzwierciedlają adekwatną ocenę merytorycznej strony sprawy.
Ten Ława sędziowska CJI DY Chandrachud i sędziów JB Pardiwala i Manoj Misra rozpatrywał sprzeciw wobec postanowienia Sądu Okręgowego Wysokiego Sądu w Delhi, który uchylił postanowienie Sądu Pojedynczego podtrzymujące orzeczenie arbitrażowe w wysokości 270 crore rupii przeciwko borykającej się z niedoborami gotówki spółce SpiceJet i jej prezesowi, Ajayowi Singhowi. Zaskarżone postanowienie zostało zakwestionowane przez Kalinithi Maran, na korzyść której orzeczenie się orzekło.
Biorąc pod uwagę postanowienie wydane przez Sędziego Pojedynczego, CJI wyraził niezadowolenie z braku rozwagi sędziów przy rozpatrywaniu podstaw sprzeciwu na mocy S. 34 Ustawy z 1996 r. S. 34 określa podstawy, na podstawie których Sąd może ingerować i uchylić orzeczenie arbitrażowe.
„To jest okropne, to nie jest sposób na pisanie nakazu na podstawie art. 34, to jest naprawdę okropne. Po prostu pisanie stron i stron i wyciąganie orzeczeń Sądu Najwyższego. Naprawdę musisz poświęcić swój umysł na słuszność zarzutu. Przewijałem w dół, żeby zobaczyć, gdzie on w ogóle poświęcił swój umysł”.
31 lipca 2023 r. sędzia jednoosobowy podtrzymał orzeczenie trybunału i orzekł, iż SpiceJet nie wykazało żadnej niezgodności z prawem w decyzji arbitrażowej. Sąd oddalił wniosek Marana o przywrócenie jego 58,46% udziałów w SpiceJet i jego żądanie odszkodowania.
Wyrok arbitrażowy nakazał SpiceJet zwrot ₹ 270 crore baronowi medialnemu Kalanithi Maran i jego firmie, KAL Airways, wraz z dodatkowymi stopami procentowymi w wysokości 12% rocznie od warrantów i 18% rocznie od przyznanych kwot, jeżeli nie zostaną zapłacone terminowo. SpiceJet zakwestionował to na podstawie art. 34 ustawy o arbitrażu i mediacji z 1996 r. (ustawa z 1996 r.) przed pojedynczym składem sędziowskim sędziego Chandry Dhari Singha.
Sąd Najwyższy, podtrzymując zaskarżone zarządzenie, zwrócił się do Prezesa Sądu Najwyższego Delhi High Court o ponowne przydzielenie sprawy do składu sędziowskiego innego niż ten, który pierwotnie rozpatrywał sprzeciw wobec orzeczenia. Należy zauważyć, iż zaskarżone zarządzenie, podczas wydawania zarządzenia sędziego, odesłało je do ponownego rozpatrzenia.
„Jest dobrze ustalone, iż ingerencja w orzeczenie arbitrażowe na mocy art. 34 musi być starannie skalibrowana na podstawie dopuszczalnych podstaw na mocy ustawy. Czytając zarządzenie Sędziego Jednoosobowego, nie znajdujemy żadnego dostrzegalnego powodu, który zostałby podany przez Sędziego Jednoosobowego, ani nie ma zastosowania umysłu do wyników, które zostały przedstawione Sędziemu Jednoosobowemu. W tym ujęciu sprawy nie uważamy, aby Sąd Okręgowy Sądu Najwyższego popełnił błąd, odsyłając sprawę do Sędziego Jednoosobowego.
Zwracamy się z prośbą do szanownego Prezesa Sądu Najwyższego Delhi o przydzielenie rozprawy w sprawie petycji na podstawie art. 34 innemu sędziemu niż ten, który rozpatrywał sprawę.
Sąd dodatkowo doprecyzował, iż wszystkie prawa i twierdzenia stron pozostają otwarte.
Starszy adwokat AM Singhvi wystąpił w imieniu Ajaya Singha i SpiceJet, podczas gdy Kalnithi Maran była reprezentowana przez Starszy adwokat Maninder Singh.
Co znalazło się w składzie sędziów wydziału?
Sąd okręgowy Sądu Najwyższego w Delhi w składzie sędzia Yashwant Varma i sędzia Ravinder Dudeja zauważył, iż orzeczenie jest przewrotne, jeżeli nie odnosi się do twierdzeń, które mogłyby znacząco wpłynąć na jego podstawę. jeżeli strona twierdzi, iż dyrektywa Trybunału Arbitrażowego (AT) jest sprzeczna z warunkami umowy, twierdzenie to zasługuje na dokładne zbadanie, chyba iż zostanie uznane za błędne przez Sąd Sekcji 34. Sąd orzekł, iż orzeczenie musi odzwierciedlać staranne rozważenie takich wyzwań, czego orzeczenie Sędziego Jednoosobowego nie zapewniło w sposób wystarczający. Zatem Sąd Najwyższy uznał, iż argumenty Apelujących są zasadne.
Sąd Najwyższy zauważył, iż Sędzia Sądu Pojedynczego nie odniósł się merytorycznie do tych argumentów. Apelujący konsekwentnie utrzymywali, iż bez naruszenia z ich strony zwrot był nieuzasadniony, zwłaszcza biorąc pod uwagę ustalenia AT, iż KAL i pan Maran naruszyli swoje zobowiązania umowne. Sąd zauważył, iż Sędzia Sądu Pojedynczego jedynie podsumował te twierdzenia i stwierdził, iż procedura przyjęta przez AT nie narusza żadnego prawa materialnego, bez szczegółowego zbadania stosowalności sekcji 65 lub zajęcia się konkretnymi naruszeniami dokonanymi przez KAL i pana Marana.
Sąd Najwyższy rozpatrzył główną kwestię sporną dotyczącą nakazu zwrotu 270,86,99,209/- INR. Apelujący argumentowali, iż dyrektywa ta musi zostać zbadana na podstawie sekcji 65 Indian Contract Act z 1872 r., która dotyczy zwrotu świadczeń, gdy umowa okaże się nieważna lub stanie się nieważna. Twierdzili, iż nakaz zwrotu narusza SSPA, zgodnie z którym nie ma żadnych postanowień dotyczących takiego zwrotu, a wszelkie zobowiązanie do zwrotu miało powstać dopiero po ośmiu latach.
High Court zauważył, iż nie podjęto działań w odniesieniu do argumentów dotyczących sekcji 65 i naruszeń umownych. Twierdzenie Single Judge, iż AT przedstawił „odpowiednie uzasadnienie” zwrotu, nie zbadało, czy uzasadnienie było zgodne z zasadami sekcji 65 i czy instrukcje AT doprowadziły do de facto przepisania umowy.
Ponadto, w odniesieniu do przyznania odsetek, apelujący argumentowali, iż nałożenie przez AT 12% odsetek pendente lite dla warrantów i 18% odsetek po przyznaniu nie miało podstawy ustawowej i wystarczającego uzasadnienia. Sędzia Sądu Okręgowego uznał prawo AT do przyznania odsetek, ale nie ocenił, czy to prawo zostało wykonane prawidłowo w świetle ustawowych zmian wprowadzonych przez ustawę nowelizującą z 2015 r., która przewidywała odsetki po przyznaniu w wysokości 2% powyżej obowiązującej „bieżącej stopy procentowej”.
Sąd Najwyższy orzekł, iż zmiany ustawowe zmieniły paradygmat przyznawania odsetek po przyznaniu, jednak AT nie omówił ani nie zidentyfikował „bieżącej stopy procentowej” obowiązującej w momencie przyznania. Orzekł, iż to niedopatrzenie jest znaczące, a orzeczenie Sędziego Pojedynczego nie odzwierciedlało rozważenia tej zmiany ustawowej ani jej skutków.
Szczegóły sprawy: KALANITHI MARAN kontra AJAY SINGH I ANR. SLP(C) nr 14936/2024
