"Teoria domina 2.0: Ukraina potem Tajwan?"

Pierwsze wcielenie "teorii domina" twierdziło, iż triumf komunizmu w jednym narodzie niezmiennie prowadzi do triumfu komunizmu w sąsiednich narodach. Opierając się na gwałtownej sowietyzacji i nielegalnej okupacji Europy Wschodniej po II wojnie światowej, teoria domina przewidywała, iż ten sam rezultat wystąpi gdzie indziej. Niestety, teoria ta była nie tyle oceną strategiczną, co krótkowzrocznym pryzmatem, zabarwiającym każdy incydent za granicą jako dowód z góry ustalonego wniosku i uzasadniającym jej wysiłki w celu powstrzymania postępu komunizmu wszelkimi uczciwymi lub nieczystymi środkami, w tym rozmieszczeniem amerykańskiego wojska. W ten sposób teoria domina okazała się i ostatecznie szkodliwym narzędziem powstrzymywania postępu tej ohydnej, antyludzkiej ideologii.

Dla Amerykanów wojna w Wietnamie boleśnie obnażyła kontrproduktywne konsekwencje tej nadmiernie uproszczonej teorii.

W latach 1965-1973 zginęło ponad 58 000 amerykańskich żołnierzy, 250 000 żołnierzy Wietnamu Południowego, 1,1 miliona bojowników Wietnamu Północnego i Wietkongu oraz blisko 2 miliony cywilów z Wietnamu Północnego i Południowego, a na wysiłek wojenny wydano ponad 120 miliardów dolarów z amerykańskich podatków. W kraju Amerykanie byli rozdarci wzdłuż linii politycznych i pokoleniowych w związku z poborem do wojska i wojną; młodzież uległa radykalizacji; Rozczarowanie i wyobcowanie z instytucji przedstawicielskich wzrosło wśród obywateli. Kiedy Ameryce ostatecznie nie udało się powstrzymać podboju Wietnamu Południowego przez Wietnam Północny, następna dekada była świadkiem postępu komunizmu na całym świecie. W kraju wiele podziałów politycznych zrodzonych przez wojnę w Wietnamie nigdy nie zostało w pełni zagojonych.

Co ważne, działo się to w czasie, gdy Związek Radziecki i jego poplecznicy byli w rzeczywistości nastawieni na rozszerzenie komunizmu na cały świat i większość Amerykanów to rozumiała. Niemniej jednak niemożność wyjaśnienia uzasadnienia wojny w Wietnamie w sposób zadowalający Amerykanów, zwłaszcza młodych mężczyzn poborowych i ich rodziców, stanowiła ruchome piaski, które ostatecznie pochłonęły amerykański wysiłek wojenny, zwłaszcza gdy oficjalne oświadczenia rządu nieustannie nie odpowiadały rzeczywistości na miejscu, a wojna się przeciągała.

W następstwie wojny w Wietnamie decydenci polityczni wyciągnęli bolesne wnioski z militarnej porażki Ameryki. Komunizm pozostał egzystencjalnym zagrożeniem dla wolnych narodów, które Sowieci przez cały czas szerzyli. Ale Ameryka i jej sojusznicy stopniowo stawali się coraz bardziej dostrojeni do specyficznych warunków w zagrożonym komunistycznie kraju, a biorąc pod uwagę życzliwe nastawienie amerykańskiej opinii publicznej do interwencji wojskowych po Wietnamie, stali się bardziej ostrożni w swoich ocenach i reakcjach na takie zagrożenia. Ze wzlotami i upadkami, zwycięstwami i porażkami, do 1991 r. ten bardziej ostrożny pogląd na to, jak pokonać komunizm poprzez bardziej przemyślaną i wnikliwą, holistyczną strategię wycofywania się, ułatwił wyzwolenie Europy Wschodniej od komunizmu i implozji Związku Radzieckiego.

Porażka może być sierotą, ale jest lepszym nauczycielem niż sukces. Robiąc miejsce na upchnięcie Związku Radzieckiego w koszu na śmieci historii, decydenci polityczni wydobyli z niego teorię śmieci, "Koniec Historii". Podsumowując, "końcem" Francisa Fukuyamy był brak ideologicznego przeciwnika dla zachodniego demokratycznego kapitalizmu, który rzekomo na zawsze podbił serca i umysły wszystkich ludzi. Wygląda na to, iż Fukuyama nie skonsultował się z ponad 70 milionami członków Komunistycznej Partii Chin (ani z radykalnymi islamistami).

W upojnych, beztroskich dniach po upadku Związku Radzieckiego, nieudane, sprzedajne zachodnie podejście do "terapii szokowej" w odbudowie Rosji doprowadziło do powstania autorytarnego reżimu kierowanego przez byłego podpułkownika KGB Władimira Putina, oficera wywiadu zagranicznego. Z powodu zachodniej lekkomyślności i chciwości, demokracja i kapitalizm przeszły fatalną próbę w postsowieckiej Rosji. Ludzie zaczęli postrzegać "koniec historii" jako ślepy zaułek dla Rosji. Z wybiórczą nostalgią zabarwiającą ich wspomnienia, sięgnęli po żelazną rękę silnego przywódcy (jeśli nie Stalina, to Iwana Groźnego) i Rosji, której obawiano się i szanowano na całym świecie. Pan Putin i jego bandyccy byli kumple z KGB (Siłowiki) chętnie się zgodzili. Rezultatem jest rewanżystowska, neoimperialna Rosja, którą w tej chwili można zobaczyć na Ukrainie.

Co więcej, w następstwie barbarzyńskiej rzezi prodemokratycznych demonstrantów na placu Tiananmen przez KPCh, podobna reakcja rzuciła temu ohydnemu reżimowi koło ratunkowe: żadna masowa rzeź nie powstrzyma zachodnich kapitalistów przed bogaceniem się w komunistycznych Chinach. Przez kolejne lata decydenci polityczni i elity wzbogacali się, między innymi, poprzez zlecanie amerykańskich miejsc pracy i inwestowanie w komunistyczne Chiny, czyniąc w ten sposób reżim zarówno bezpieczniejszym, jak i potężniejszym, ponieważ zaangażował się w nieograniczoną wojnę przeciwko Stanom Zjednoczonym. Naród, który w czasie wielkiego głodu Mao wciąż eksportował pszenicę z rąk głodujących chłopów, aby zapewnić reżimowi komunistycznemu wystarczające rezerwy walutowe, aby realizować cele narodu na całym świecie, w tej chwili posiada ponad 850 miliardów dolarów amerykańskiego długu. Nie ma wątpliwości, iż Xi Jinping i jego kumple z biura politycznego będą przez cały czas wykorzystywać swoje obecne rezerwy walutowe i amerykański dług do skutecznego, jeżeli nie dobrego, wykorzystania przeciwko Ameryce.

Podsumowując, dziś politycy i elity wsadzili resztę z nas w rachunek rzeźnika za ich arogancję i chciwość: rewanżystowską, autorytarną Rosję i jawnie wrogie, nieubłaganie agresywne komunistyczne Chiny, które postrzegają Stany Zjednoczone jako swojego głównego wroga.

Dzieje się tak w sytuacji, gdy amerykańscy i inni zachodni decydenci wysuwają swoje rozpaczliwe żądania finansowania Ukrainy z pieniędzy podatników. Z jakiegoś zawiłego powodu oczekują, iż opinia publiczna zapomni lub zignoruje fakt, iż ci decydenci i ich korporacyjni kumple są winni spowodowania tego kryzysu.

Decydenci ci zapomnieli o trudnych lekcjach z Wietnamu, a odmawiając szczegółowego wyjaśnienia strategicznej stawki w obronie Ukrainy przed rosyjską inwazją, uciekli się do teorii domina 2.0.

Weźmy pod uwagę tweet senatora Johna Cornyna (republikanin z Teksasu) z 12 lutego, w którym cytuje on wcześniejszą wypowiedź przewodniczącego Izby Reprezentantów Mike'a Johnsona (republikanin z Los Angeles):

"Spiker Johnson ma rację: "Nie możemy pozwolić, aby Władimir Putin zwyciężył na Ukrainie, ponieważ nie wierzę, iż na tym się skończy. Prawdopodobnie zachęciłoby to i upoważniło Chiny do podjęcia działań w sprawie Tajwanu".

I oto jest. Założenie, iż autorytarne zwycięstwo doprowadzi do kolejnej autorytarnej inwazji na inny kraj.

Jasne, Mówca zabezpieczył się słowem "prawdopodobnie". Co więcej, senator Cornyn powoływał się na wywiad z przewodniczącym Izby Reprezentantów z 27 października 2023 r., w którym on, Johnson, stwierdził również: "Nie zamierzamy ich porzucić, ale mamy odpowiedzialność, odpowiedzialność za zarządzanie, nad cennym skarbem narodu amerykańskiego i musimy upewnić się, iż Biały Dom zapewnia ludziom pewną odpowiedzialność za dolary". Co ciekawe, Marszałek zabezpieczył się również, dodając "pewną odpowiedzialność".

To jednak tylko wzmacnia tę tezę. Mówca poczuł się zmuszony do powtórzenia Teorii Dominio 2.0. Jego przyznanie, iż potrzebna jest "pewna odpowiedzialność" podkreśla brak odpowiedzialności przed amerykańską opinią publiczną za pomoc wojskową dla Ukrainy. Pomijając powtarzające się na pamięć mantrę "Tajwan musi być broniony", nieświadomie ujawnia również prawie zerowy dyskurs decydentów z narodem amerykańskim na temat tego, dlaczego wolny Tajwan jest imperatywem w ochronie żywotnych interesów strategicznych naszego narodu. Zamiast tego publiczność dostaje Teorię Domina 2.0.

Nie ma sensu tego eseju zagłębiać się w to, w jaki sposób obecne wysiłki na rzecz pomocy w obronie Ukrainy mogły, ale nie musiały, już wskazać KPCh prawdopodobieństwo pomyślnego podporządkowania sobie Tajwanu. Oczywiste jest jednak, iż pomimo dezaprobaty Amerykanów dla Putina i jego reżimu, dalsze finansowanie obrony Ukrainy jest coraz bardziej niepewne, ponieważ poparcie społeczne z czasem maleje (w dużej mierze z powodu braku "pewnej odpowiedzialności").

Rozważmy to teraz w świetle tego, co zwolennicy Teorii Domino 2.0 uważają za "młot" w ich argumentacji za większymi wydatkami na Ukrainę: od dawna zagrożona inwazja komunistycznych Chin na Tajwan.

Gdy wojna w Wietnamie nasiliła się, jednym z argumentów protestujących przeciwko wojnie było to, iż nasze dzieci są wysyłane na śmierć do kraju, którego większość Amerykanów nie mogła znaleźć na mapie. Lakoniczny wyraz tego, jak decydenci polityczni nie zdołali odpowiednio wyjaśnić, w jaki sposób zaangażowane są żywotne interesy bezpieczeństwa narodowego Ameryki, był niepodważalnym oskarżeniem oryginalnej teorii domina. Należy jednak zauważyć, iż teoria domina była początkowo wystarczająca, aby amerykańska opinia publiczna zaakceptowała zaangażowanie naszego narodu w Wietnamie. Dlaczego?

Ze względu na sowietyzację Europy Wschodniej, zajęcie Chin przez komunistów i późniejsze, rozdzierające doświadczenia Stanów Zjednoczonych w wojnie koreańskiej (a może z powodu poświęceń związanych z utrzymaniem wolności Korei Południowej), amerykańska opinia publiczna uznała komunizm za egzystencjalne zagrożenie dla naszego narodu i sojuszników. Zrodzenie i utrwalenie tego uznania stanowiło skoordynowany wysiłek narodowy, który trwał przez dziesięciolecia, aż Ameryka i jej sojusznicy wygrali zimną wojnę.

Dziś zdecydowanie tak nie jest.

Nieudolni decydenci, w zmowie ze swoimi drapieżnymi korporacyjnymi kumplami i innymi chciwymi elitami, wymyślili zasadniczą różnicę między nieistniejącym już sowieckim wariantem komunistycznego wirusa a wariantem Komunistycznej Partii Chin (KPCh): w przeciwieństwie do byłego Związku Radzieckiego, zachodnie elity mogą zarobić na komunistycznych Chinach.