Książka Roberta F. Kennedy’ego juniora (RFK Jr.) „Prawdziwy Anthony Fauci. Bill Gates, Big Pharma i globalna wojna przeciwko demokracji i zdrowiu publicznemu” ukazała się w Stanach Zjednoczonych jesienią 2021 r.
RFK Jr. był jeszcze wówczas związany z amerykańskimi demokratami. Jednak to co go określa, to obejmująca w zasadzie całe dorosłe życie praktyka prawnicza, którą poświęcił obronie obywateli i konsumentów przed tyranią korporacji, ale także sprzymierzonych z nimi instytucji federalnych. Wygrał procesy z takimi gigantami jak koncern DuPont i Monsanto, które truły obywateli swoimi odpadami i produktami (DuPont metalami ciężkimi, Monsanto glifosatem, tym samym, który jest masowo używany w polskim rolnictwie i spożywany w polskiej żywności), procesował się także z armią i koncernami wydobywającymi gaz i ropę. Zna więc amerykański i nie tylko amerykański świat mega korporacji jak własną kieszeń.
Jednak książka, którą w tym miejscu omówię wykracza daleko poza korporacyjny segment molocha jaki wisi w tej chwili nad ludzkością. To przejmujący i klarowny opis pajęczyny powiązań między światem polityki, biurokracji, organizacji międzynarodowych jak WHO czy USAID, wojska i agencji wywiadowczych, mediów, megakorporacji informatycznych i farmaceutycznych, producentów broni biologicznej z czymś najbardziej z nich wszystkich ohydnym czyli filantrokapitalizmem uprawianym przez socjopatę Billa Gatesa. Kennedy dokonuje na ponad 800 stronach książki (w tym bez mała setka stron źródeł) dokładnej i logicznej wiwisekcji systemu, pokazując zarówno powiązania i mechanizmy instytucjonalne, jak również kreśląc przerażające sylwetki psychologiczne głównych graczy bawiących się w bogów, którzy ludzkość traktują jedynie jako pole wyzysku finansowego, gier o coraz większą władzę i kontrolę oraz przedmiot szalonych, wręcz sadystycznych eksperymentów.
Książka powstała w okresie „pandemii” COVID – 19 (C-19) kiedy jej końcowe efekty i katastrofa zdrowotna jaką wywołały szczepionki mRNA (RFK. Jr. właśnie wstrzymał finansowanie z funduszy federalnych tej krańcowo niebezpiecznej technologii) nie były jeszcze znane, choć już wtedy wskazywał na bezsens tak zwanych poza medycznych środków profilaktycznych, co zostało potwierdzone w 500 stronicowym raporcie Kongresu z grudnia 2024 r. W pierwszej części Kennedy skupia się na postaci i karierze kierującego „walką z pandemią” dr Fauciego.
Ten wówczas 80 letni immunolog od 50 lat pracował w Amerykańskim Narodowym Instytucie Zdrowia (NIH), a od 1984 szefował wchodzącemu w jego skład Narodowemu Instytutowi Alergii i Chorób Zakaźnych (NIAID). W tym czasie wykazał się biegłością w pomnażaniu fortuny własnej, właścicieli koncernów z branży farmaceutycznej oraz zaprzyjaźnionego z nim filnatrokapitalisty Billa Gatesa, z którym poznał się w 2000 r. Jego działania sprowadzały się zawsze do kilku najważniejszych punktów. Wynaleźć „nowe groźne wirusy”, zdyskredytować użycie przeciw nim tanich, pozbawionych ochrony patentowej, znanych od dekad i sprawdzonych leków podwójnego przeznaczenia, dzięki mediom przestraszyć opinię publiczną, gwałtownie i wbrew wszelkim zasadom bezpieczeństwa opatentować nowy, drogi, rzekomo skuteczny lek na chorobę powodowaną „groźnym wirusem”, a na końcu przekonać opinię publiczną by wywrzeć nacisk na polityków, iż tylko powszechne wyszczepienie, najlepiej przymusowe, nową i łamiącą wszelkie standardy bezpieczeństwa szczepionką jest ratunkiem przed hekatombą ofiar.
Dodatkowym zabezpieczeniem tego procederu jest system zgłaszania Niepożądanych Odczynów Poszczepiennych (NOP), który według ocen ekspertów rejestruje jedynie 1% przypadków, gdyż pediatrzy zawdzięczają bardzo znaczący procent zarobków szczepieniom. Z kolei wiodące pisma z branży medycznej jak w przypadku najbardziej znanego The Lancet finansowane są w 90% przez Big Pharmę. Dodatkowym zabezpieczeniem producentów szczepionek jest ustawa z 1986 r. chroniąca producentów przymusowych szczepionek dla dzieci przed finansową odpowiedzialnością za ich negatywne skutki. Działaniem niejako ubocznym oraz zabezpieczającym cały interes jest pozbawianie funduszy na badania oraz dyskredytowanie uczonych i lekarzy, którzy kwestionują politykę Fauciego i jego szeroko rozgałęzionej siatki, która jawi się jako dobrze zorganizowana grupa przestępcza o światowym zasięgu. Fauci dysponował budżetem około 6 miliardów dolarów na ten cel, a wraz z instytucjami kontrolowanymi przez Gatesa kontroluje 57% światowych środków na badania biomedyczne.
A zaczęło się od obaw, iż instytucja, którą kierował od wielu dekad Fauci w ogóle może stracić rację bytu, a w konsekwencji stracą posady i dochody tysiące urzędników i naukowców, oraz współpracujące z nimi korporacje. Obawa wynikała stąd, iż od początku XX wieku śmiertelność w wyniku chorób zakaźnych radykalnie spadała i działo się to bez udziału masowych, a szczególnie przymusowych szczepień. Jak pisze Kennedy „nauka przyznaje zaszczyt pokonania chorób zakaźnych raczej lepszemu odżywianiu i higienie.
Obszerne badania tego fundamentalnego twierdzenia opublikowane w 2000 r. w ważnym czasopiśmie Pediatrics przeprowadzone przez naukowców z CDC (Centrum Kontroli Chorób) i Uniwersytetu Johna Hopkinsa, którzy dokonali gruntownego przeglądu danych medycznych z okresu ostatnich stu lat dowiodły, iż „szczepienia nie wyjaśniają imponującego spadku śmiertelności z powodu chorób zakaźnych (…) w XX wieku.”. (…) badania McKinleyów – lektura obowiązkowa w praktycznie każdej amerykańskiej szkole medycznej w latach siedemdziesiątych – wykazało, iż wszystkie interwencje medyczne, w tym szczepionki, operacje i antybiotyki były odpowiedzialne za mniej niż około 1%, a na pewno nie więcej niż 3,5% ogólnego spadku śmiertelności. McKinleyowie już wówczas ostrzegali, iż spekulanci z establishmentu medycznego będą starali się przypisywać spadki śmiertelności swoim szczepionkom aby uzasadnić rządowe wsparcie dla badań tych produktów farmaceutycznych.” Kennedy zamieścił w tym miejscu dokumentujące te twierdzenia jednoznaczne statystyki w formie wykresów. Jednak Fauci i Big Pharma zastosowały wtedy receptę, którą świetnie streszcza inny cytat przytoczony w książce za René Dubos: „Kiedy odpływ cofa się z plaży, łatwo jest poddać się iluzji, iż można opróżnić ocean, usuwając wodę wiadrem”.
Tak właśnie zaczął postępować Fauci i Big Pharma, ale Kennedy bardzo ciekawie opowiada też o wcześniejszych o kilka dekad początkach medycyny rockefellerowskiej, o narzucaniu jej uczelniom medycznym, o zwalczaniu konkurencji w postaci tradycyjnych metod leczenia i ziół, a przede wszystkim o zagłuszaniu prawdy mówiącej o zasadniczym wpływie na stan zdrowia jaki mają odporność organizmu, tryb życia i warunki środowiskowe, w odróżnieniu od tej która mówi, iż jedynym sposobem zachowania zdrowia są ciągłe kontrole, lekarstwa i szczepionki, a więc wygodnej dla Big Pharmy, bezmyślnych lekarzy, ale i dla szaleńców w rodzaju Gatesa czy pragnących totalitarnej kontroli ludzi z tak zwanych służb. Sam Kennedy opowiada się za rozsądnym połączeniem obu teorii.
Kennedy opisuje historie wielu „pandemii” jakimi zajmował się Fauci i jego machina. Dużo miejsca poświęca w tym kontekście epidemii HIV/AIDS, o której jakby zapomnieliśmy, a przecież wedle prognoz z przełomu lat 1980/90, które sam pamiętam, miała ona doprowadzić niemal do wyludnienia Afryki. Przytacza statystyki pokazujące, iż istnieją rzesze ludzi mające pozytywny wynik testu na HIV i nie mające nigdy objawów AIDS oraz mające bardzo mgliście zarysowane objawy składowych AIDS, ale nie wykazujące w testach obecności przeciwciał na HIV. Przytacza w tym kontekście osobę Luca Montagnier, który otrzymał nagrodę Nobla za wyizolowanie wirusa HIV, ale potem przyznał, iż przyczyn AIDS prawdopodobnie jest wiele, Kennedy sam nie zajmuje jednoznacznego stanowiska i opowiada się za związkiem pomiędzy wirusem a chorobą. Inne opinie mówią o tym, iż HIV może być czymś w rodzaju niegroźnego „pasażera na gapę”.
Tak właśnie twierdzi Peter Duesberg. W książce opisana jest historia tego uczciwego naukowca, który „metodycznie wyłożył logiczne błędy hipotezy Fauciego w przełomowym artykule z 1987 r., jaki ukazał się w „Cancer Research”. Fauci nigdy nie odniósł się do argumentów Duesberga, ale dokładnie od tego momentu Duesberg został objęty anatemą i skazany na banicję ze świata nauki i mediów. Przed publikacją był stypendystą wieloletnich grantów przyznawanych tylko najwybitniejszym uczonym, po jej ukazaniu się nie odnowiono mu 7 letniego stypendium. Przed 1987 r. NIH nie odrzucił ani jednej propozycji Duesberga, po tej dacie złożył on ponad 30 wniosków i wszystkie odrzucono. Do akcji wkroczyły też media: „Analfabetyczne naukowo środki masowego przekazu w dużej mierze zignorowały oparte na dowodach argumenty Duesberga jako niebezpieczne odstępstwa od oficjalnej wersji.” Jednocześnie Fauci prowadził badania i reklamował środek na AIDS o nazwie AZT.
O charakterze tych badań Kennedy pisze następująco: „W 2004 r. dziennikarz śledczy Liam Scheff opisał sekretne eksperymenty Fauciego na setkach zakażonych wirusem HIV dzieci z opieki zastępczej w Incarnation Children’s Center (ICC). (…) Eksperymenty te były niezbędne dla wysiłków doktora Fauciego, zmierzających do opracowania drugiej generacji dochodowych leków na AIDS jako dodatku do AZT. (…) Leki podawane dzieciom są toksyczne – wiadomo, iż powodują mutacje genetyczne, niewydolność narządów, obumieranie szpiku kostnego, deformację ciała, uszkodzenia mózgu i śmiertelne choroby skóry. jeżeli dzieci odmawiają przyjmowania leków są przytrzymywane i karmione nimi na siłę. jeżeli przez cały czas się opierają, zostają przewiezione do szpitala Columbia Presbyterian Hospital, gdzie chirurg wprowadza plastikową rurkę przez ścianę jamy brzusznej. Od tego momentu leki są wstrzykiwane bezpośrednio do jelit.” Człowiek odpowiedzialny za te działania był jedną z trójki najważniejszych osób decydujących o sposobach walki z „pandemią” C-19. Pozostałe dwie to Robert Redfield i Deborah Birx. Oboje pracowali przedtem dla wojska i w 1992 r. opublikowali „niedokładne dane w prestiżowym „New England Journal of Medicine”, twierdząc, iż szczepionka przeciw HIV, którą pomogli opracować i przetestować na swoich pacjentach jest skuteczna. Oboje musieli wiedzieć, iż jest kompletnie bezwartościowa”. Redfield po dochodzeniu trybunału Sił Powietrznych i pod groźbą sądu wojennego przyznał, „że jego analizy były błędne i kłamliwe.” Z kolei D. Birx zasiadała w zarządzie wspieranej przez B. Gatesa organizacji Global Fund. „Tych troje handlarzy szczepionkami – Redfield, Birx i Fauci – przewodziło grupie zadaniowej do spraw koronawirusa w Białym Domu i kierowało amerykańską polityką w sprawie covidu w pierwszym roku pandemii.”
Jednak zanim doszło do „pandemii” C-19 miał miejsce cały ciąg wydarzeń i prób, których pandemia C-19 była zwieńczeniem. Kennedy umieszcza politykę szczepionkową w szerokim kontekście polityki międzynarodowej i wewnętrznej USA. Przygotowania do „wojny z groźnymi zarazkami” zaczęły się w tym samym czasie co „wojna z terrorem”, bo w czerwcu 2001 r. W bazie sił powietrznych Andrews przeprowadzono wtedy pierwszą z całego szeregu symulacji walki z atakiem wirusa na terytorium USA. „Uczestnicy symulacji o kryptonimie Dark Winter badali strategie narzucania przymusowej kwarantanny, cenzury, obowiązkowych maseczek, lockdownów i szczepień, a także rozszerzone uprawnienia policji, jako jedyne racjonalne reakcje na pandemię. (…) uczestnikami ćwiczeń byli: były dyrektor CIA James Wolsey, lobbysta przemysłu farmaceutycznego i ekspert od broni biologicznej; Tara O’Toole, dyrektorka funduszu hedgingowego CIA In-Q-Tel, była zastępczyni dyrektora CIA do spraw nauki i technologii Ruth David; ekspert od bioterroryzmu z Johns Hopkins University Tom Inglesby; a także dziennikarka „New York Timesa” Judith Miller.”
O Tarze O’Toole jeden z wybitnych mikrobiologów wyraził się następująco: „Przy niej doktor Strangelove (tytułowy bohater filmu Stanleya Kubricka – przyp. O.S.) wygląda jak wcielenie zdrowego rozsądku.” Z kolei J. Miller i jej artykuły „odegrały wyjątkową rolę w uzasadnieniu inwazji na Irak”. „Ówczesny sekretarz obrony Donald Rumsfeld był przed objęciem stanowiska dyrektorem generalnym Searle Pharmaceutica (…) czternaście lat wcześniej podarował Saddamowi arsenał wąglika.” W 2004 r. po wymyślonej przez Fauciego „pandemii” ptasiej grypy Pentagon zakupił 80 milionów dawek leku na grypę firmy Gilead, w której zarządzie zasiadał Donald Rumsfeld.
Kennedy zauważa także zbieżność i poszlaki łączące Dark Winter z tajemniczymi atakami wąglikiem jakie miały miejsce bezpośrednio po zamachu na WTC. Listy z wąglikiem otrzymali senatorowie sprzeciwiający się Patriot Act, który rozpoczął proces ograniczania praw obywatelskich na Zachodzie. Dark Winter było pierwszym z szeregu kolejnych symulacji. W 2003 i 2005 r. były to Atlantic Storm z udziałem m.in. Madelaine Albright i dyrektor generalnej WHO Gro Harlem Brundtland. Global Mercury w 2003 r. zorganizowane było wspólnie przez CDC, NIH, FDA (Amerykańska Agencja Leków) WHO i Departament Stanu. Jak pisze Kennedy: „to tylko trzy z kilkunastu gier wojennych symulujących epidemie chorób zakaźnych zorganizowanych przez planistów wojskowych, medycznych i wywiadowczych, które doprowadziły w końcu do prawdziwej pandemii COVID – 19. Każde z tych kafkowskich ćwiczeń stało się wizją dystopijnej przyszłości, którą planiści nazwali „nową normalnością”. Charakterystyczną cechą wszystkich tych scenariuszy jest dążenie do militaryzacji medycyny i wprowadzenia scentralizowanego, autokratycznego zarządzania.” Ostatnie z tych jak pisze Kennedy „ćwiczeń z tyranii” znane jako Event 201 miało miejsce w październiku 2019 r. i było kierowane przez samego B. Gatesa. „Wśród uczestników była grupa wysokiej rangi wtajemniczonych osób z Banku Światowego, Światowego Forum Ekonomicznego, Johns Hopkins University Populations Center, CDC, koncernów medialnych, chińskiego rządu, były dyrektor CIA, przedstawiciele firmy Johnson & Johnson, szefowie branży finansów i bezpieczeństwa biologicznego oraz prezes Edelman czołowej światowej firmy korporacyjnego PR.”
Jak dodaje Kennedy w innym miejscu: „Praktycznie wszystkie scenariusze planowania pandemii opierają się na technicznych założeniach i strategiach znanych każdemu, kto przeczytał osławione podręczniki CIA dotyczące wojny psychologicznej, które zakładają zniszczenie społeczności lokalnych, osłabienie więzi społecznych, narzucanie izolacji i zburzenie podstaw tradycyjnej gospodarki. Wszystko to ma służyć zdławieniu oporu, podsycaniu chaosu, demoralizacji, zależności i strachu oraz narzuceniu scentralizowanych i autokratycznych rządów. Przedstawione symulacje obejmują techniki zaczerpnięte z osławionych eksperymentów Milgrama. Profesor psychologii społecznej z Yale Stanley Milgram w latach sześćdziesiątych wykazał, iż można manipulować „zwykłymi obywatelami” ze wszystkich środowisk, aby postępowali wbrew własnemu sumieniu i popełniali okrucieństwa, o ile autorytet (np. lekarz w białym fartuchu laboratoryjnym) każe im to zrobić.” (Eksperyment ten powtórzono w 2017 r. we Wrocławiu z jeszcze „lepszymi” wynikami, opisany w książce „Posłuszni do bólu” – przyp. O.S.)
Inne elementy tego procesu to masowe eksperymenty medyczne dokonywane głównie w Afryce i w ubogich rejonach Indii połączone z działaniami na rzecz powodowania bezpłodności dzięki szczepionek, kolejne pseudo epidemie w rodzaju świńskiej i ptasiej grypy, wirusa zika i innych. Zawsze schemat był identyczny: wywoływanie paniki, dyskredytowanie istniejących leków bez ochrony patentowej, szybkie ścieżki zatwierdzania nowych w najlepszym wypadku nieskutecznych, a na ogół szkodliwych leków i szczepionek. Bill Gates jako główny sponsor takich organizacji jak WHO, GAVI (Światowy Sojusz na rzecz Szczepionek) – finansował badania, które miały potwierdzić skuteczność bądź nieskuteczność leków, finansował WHO i media, które miały napędzać strach i wydawać mniej lub bardziej obligatoryjne zalecenia, a zarabiał na wzroście zysków, dochodów z dywidend i udziałów w koncernach farmaceutycznych, ale także informatycznych.
Robert Kennedy Jr.
Kiedy wybuchła „pandemia” COVID – 19, a wiele faktów przytoczonych w książce wskazuje, iż był to rezultat nielegalnych badań nad bronią biologiczną prowadzonych z inspiracji Fauciego za pieniądze podatników wyprane za pośrednictwem EcoHealth Alliance pod kierownictwem Petera Daszaka, wprowadzono w życie to co planowano. Ponieważ okazało się, iż istnieją skuteczne leki tak zwanego podwójnego przeznaczenia (używane już do leczenia innych chorób) takie jak hydroksychlorochina i iwermektyna. „Doktor Fauci, Bill Gates i WHO sfinansowali grupę naukowców najemników, aby przeprowadzić serię prawie dwudziestu badań z wykorzystaniem wadliwych protokołów medycznych, zaprojektowanych celowo w celu zdyskredytowania hydroksychlorochiny jako niebezpiecznego leku.
Zamiast standardowej dawki leczniczej 400 miligramów na dobę w trakcie siedemnastu badań WHO stosowano graniczną, nieomal śmiertelną dawkę dobową, zaczynając od 2400 miligramów (…) W cynicznej złowrogiej i, w pełnym tego słowa znaczeniu morderczej krucjacie przeciwko hydroksychlorochinie zespół agentów fundacji Billa i Melindy Gatesów odegrał kluczową rolę w opracowaniu i przeforsowaniu wyjątkowo wysokiego dawkowania. Zadbali o to żeby te bezprecedensowe i niebezpieczne dawki stosowano w brytyjskich rządowych badaniach „Recovery” prowadzonych na tysiącu starszych pacjentach”. Wielu z nich w wyniku tych działań zmarło. Z kolei w propagandzie przeciw iwermektynie media sponsorowane przez Gatesa jako straszaka używały informacji o tym, iż stosuje się ją również w weterynarii. Natomiast badania nad nowym i rzekomo skutecznym remdisivirem firmy Gilead prowadzono z naruszeniem wszelkich zasad nauki i bezpieczeństwa.
Jednak o ile kuracje lekami bez patentów kosztowały kilkanaście lub kilkadziesiąt dolarów, to „leczenie” nieskutecznym i mającym wiele skutków ubocznych remdisivirem tysiące. Jeszcze bardziej zdumiewające były badania i interpretacja wyników nad bezpieczeństwem szczepionek na covid. W badaniu wzięły udział dwie grupy po około 22 tysiące uczestników. W grupie zaszczepionej żadna osoba nie zmarła na covid, a w grupie placebo dwie. Na tej podstawie firma Pfizer ogłosiła, iż „szczepionka zapewnia stuprocentową skuteczność w porównaniu z placebo.” Jednocześnie w tym samym badaniu odnotowano: „pięciokrotny wzrost liczby przypadków zatrzymania krążenia prowadzącego do śmierci i zastojowej niewydolności serca u osób zaszczepionych, które wystąpiły u osób zaszczepionych w pięciu przypadkach.” (by ukryć skutki długofalowe grupę placebo potem zaszczepiono – przyp. O.S.)
Takich udokumentowanych i bulwersujących faktów jest w książce o wiele więcej, a omówienie ich wszystkich zajęło by wiele numerów naszej gazety. Tłumaczy ona nie tylko jak działa tak zwany system, ale pokazuje także jak trudne zadanie stoi w tej chwili przed jej autorem oraz z jak potężnymi i mrocznymi siłami musi się mierzyć. Pamięć o zamordowaniu jego ojca jest groźnym memento. Dodać należy, iż wszystkie zjawiska i nikczemne procedery takie jak dyskredytacja i uniemożliwianie skutecznego leczenia czy eksperymenty na dzieciach miały w czasie „pandemii” swoje odpowiedniki w Polsce. Tym bardziej zachęcam do lektury dopóki jeszcze książka jest dostępna w sprzedaży.
Olaf Swolkień
Fot. wikipedia
Myśl Polska, nr 35-36 (31.08-7.09.2025)
