Przyszłość w innym kraju. Wielka ucieczka z państwa żydowskiego

W 2024 roku z dziesięciomilionowego państwa wyjechało na stałe ok. 82 tysięcy osób. W roku bieżącym emigrantów będzie prawdopodobnie jeszcze więcej. Jak pisze dziennik „Times of Israel”, emigrację rozważa co czwarty obywatel. Najwięcej, bo aż 43 proc. tych osób, pragnie się osiedlić w Unii Europejskiej. 27 proc. myśli o przeniesieniu się do Stanów Zjednoczonych lub Kanady. Wielu zapobiegliwie wyrobiło sobie paszporty państw UE, w tym Polski i Niemiec, które przyznają obywatelstwo potomkom ocalałych z Zagłady. Hiszpania i Portugalia dają paszporty potomkom Żydów. Grupa na portalu Facebook „Izraelczycy w Portugalii” ma ponad 50 tysięcy członków, a grupa „Izraelczycy w Berlinie” – 38 tysięcy. Rząd Grecji zachęca obywateli państwa żydowskiego do przyjazdu, bez skomplikowanych formalności wydając im wizy pobytowe i zezwolenia na pracę. Izraelska społeczność w Helladzie liczy około 10 tysięcy osób. W Atenach znalazła nowe miejsce do życia Cynthia Tager, młoda informatyczka, która przybyła z Tel Awiwu wraz z mężem i małym dzieckiem. „Wszystko mi się tu podoba. Klimat, sposób bycia ludzi, koszty utrzymania podobne są do tych w Izraelu. Decyzję o emigracji podjęłam przede wszystkim ze względu na rodzinę. Moje dzieci zasługują, aby mieć dzieciństwo jak inne maluchy na świecie. Aby nie martwiły się o to, czy dziś znów nas zbombardują albo gdzie jest najbliższy schron”.

Avraham Binnenfeld, zmobilizowany jako rezerwista, dotrwał aż zawieszenia broni w Strefie Gazy. Potem jednak zaczął pakować walizki. Zamierza niedługo osiedlić się w Szwajcarii i podjąć studia podyplomowe z astrofizyki. „Tu przecież zawsze mogą zawyć syreny alarmowe. Ataki terrorystyczne, wojna regionalna, pociski wystrzeliwane na nas przez Iran czy też z Libanu – to naprawdę za wiele. Poradziłbym sobie, gdybym wiedział, iż nasz rząd prowadzi kraj we adekwatnym kierunku. Ale tak się nie dzieje” – przedstawia swoje racje mężczyzna.

Emerytowany dziennikarz i aktywista na rzecz pokoju Izar Beer zachował dom w Izraelu, ale większość czasu spędza za granicą. Oskarża rząd premiera Netanjahu o niszczenie demokracji. „Przez trzy lata brałem udział we wszystkich protestach, ale nic to nie pomogło. Nie pomogło zatrzymać tego trendu w stronę faszyzmu. Co się stało z naszym społeczeństwem? Co się stało z naszymi nadziejami, iż pewnego dnia nasz konflikt (z Palestyńczykami) zostanie zakończony jakimś kompromisem?” – pyta bezradnie.

Michal Bar-Or, nauczycielka i artystka z Tel Awiwu, przeniosła się przed pięcioma miesiącami do Hamburga przede wszystkim z powodu swego sprzeciwu wobec niszczycielskiej wojny w Gazie. Kobieta i jej trzymiesięczny syn dostali niemieckie paszporty. Partner emigrantki, który pracuje zdalnie dla firmy izraelskiej, ma paszport polski. Nauczycielka opowiada, iż w swojej szkole w Tel Awiwie nie mogła znieść sytuacji, gdy uczniowie chcieli wykonywać projekty artystyczne z wykorzystaniem dowodów osobistych, paciorków modlitewnych i przedmiotów osobistego użytku, które ich bracia lub ojcowie złupili w Strefie Gazy.

Izraelczycy osiedlają się chętnie choćby w Maroku, państwie muzułmańskim, którego mieszkańcy nastawieni są przyjaźnie do gnębionych przez rząd Netanjahu Palestyńczyków. W tym afrykańskim kraju istniała wcześniej liczna społeczność żydowska. w tej chwili Izraelczycy odnajdują swe marokańskie korzenie i występują o obywatelstwo tego kraju.

39-letnia Neta Hazan wsiadła do taksówki w Rabacie i pochwaliła się przez telefon swemu ojcu w państwie żydowskim, iż właśnie dostała marokański dowód osobisty. Usłyszał to taksówkarz i powiedział, iż Izrael nie istnieje. Pokazał jej film z kibicami piłkarskimi z Casablanki, skandującymi: „Wolna Palestyna!”. Neta Hazan opowiadała później: „W ogóle się nie przejęłam. Nie dałam sobie zepsuć tej chwili. Spełniłam swoje marzenie. Jestem obywatelką Maroka!”. Komentatorzy zwracają uwagę, iż emigrację wybierają najczęściej ludzie młodzi i wykształceni, naukowcy, lekarze, informatycy, przedsiębiorcy, specjaliści od sztucznej inteligencji.