czyli „wielki krok” na drodze do pełnej teatralizacji i rzeczywistej farsy procesu wyborczego
Wybory, a szczególnie wybory głów państw, którymi najczęściej są prezydenci, zawsze wywołują nie tylko duże zainteresowanie, ale także są swego rodzaju testem realnych, rzeczywistych zasad ustroju danego państwa. Bez względu, czy są to wybory powszechne i bezpośrednie ( Francja, Rosja, Polska), czy mają swoją dodatkową poprzedzającą specyfikę (prawyborów i formalnego głosowania tzw. Kolegium Elektorskiego – jak np. w USA), czy mamy do czynienia z niemal jedynie reprezentacyjną funkcją prezydenta ( wybieranego drogą pośrednią przez elektorów Zgromadzenia Federalnego) jak w Niemczech, w których faktyczną funkcję głowy państwa pełni kanclerz, wybierany nie w wyborach powszechnych, ale przez parlament – Bundestag.
Należy oczywiście między bajki włożyć pogląd, iż wybory, a do tego tzw. powszechne i bezpośrednie, są dowodem na podmiotowość społeczeństwa-obywateli danego państwa, wyborców. Jest to w rzeczywistości gra zakulisowych interesów i wynik realnego układu sił – zresztą nie zawsze te siły ulokowane są na terenie danego państwa, w którym wybory przebiegają.
W czasach nam współczesnych wybory „głów państwa” ( pozostajemy tylko przy nich, choć można to rozszerzać także na wybory innych najważniejszych konstytucyjno-ustrojowych instytucji państwa) przybrały także nową postać. Są to w istocie mniej lub bardziej udolnie wyreżyserowane spektakle teatralne, będące swego rodzaju imitacją zasad zapisanych w konstytucjach danych państw i niby skonkretyzowanych w prawie wyborczym. Szczególnie to ostatnie jest „bardzo elastycznie” dostosowane do aktualnych potrzeb politycznych, czyli wyboru z góry określonych „żelaznych najczęściej dwóch konkurentów” lub choćby jedynie jednego „niepodważalnego kandydata i żelaznego faworyta”.
Z ostatnim z wyżej wymienionych wariantów mamy do czynienia w wypadku zaplanowanych na 17 marca 2024 r. wyborów prezydenckich w Federacji Rosyjskiej.
Zresztą już sama data nie jest zupełnie ścisła, gdyż wybory mają trwać 3 dni ( 15, 16 i 17 marca), w mieszanym formacie techniki głosowania, gdyż z ponoć powszechnym zastosowaniem głosowania drogą elektroniczną. Wielodniowy system głosowania oraz głosowanie drogą elektroniczną, to oczywiście pole do popisu dla manipulacji przebiegiem i wynikami głosowania. Zresztą przećwiczono to już z powodzeniem w innych „demokratycznych” krajach, jak chociażby w USA.
—————
A teraz już nieco o samych kandydatach w najbliższych wyborach na urząd prezydenta Federacji Rosyjskiej.
Kandydaci mogli być zgłaszani zarówno przez partie polityczne, jak i z inicjatywy samego kandydata, wówczas musiały być na wstępie spełnienione formalne wymogi, m.in. wymogiem było złożenie uwiarygodnionych podpisów 500 osób popierających „samozgłoszonych” tzw. „samowydwiżeńca”.
Początkowo gotowość kandydowania zgłosiło ponoć 33 potencjalnych kandydatów. Dokładna liczba nie jest pewna ( w niektórych rosyjskich źródłach mowa choćby o ok. 40 ?). Następnie po rezygnacji lub skreśleniu niektórych z nich z listy potencjalnych kandydatów ( jak np. Igora W. Girkina, znanego bardziej jako Igor Striełkow, któremu przedłużono areszt) liczba potencjalnych kandydatów spadła do 23, a w rzeczywistości tzw. „prawidłowo zgłoszonych i zarejestrowanych” kandydatów mamy dotychczas 11.
Inni najbardziej znani, a nie zarejestrowani potencjalni kandydaci, to:
1.Jekaterina Duncowa – Dziennikarka
Zastępca Dumy Miejskiej Rżewa
(2019–2022)
Jekaterina Duncowa – dziennikarka z Pskowa ogłosiła swoją samonominację na prezydenta. Wspierało ją wiele postaci, w szczególności mieszkający w Izraelu Wiktor Szenderowicz. Opowiada się za ułaskawianiem więźniów politycznych i aktywnie komunikuje się z Rosjanami, którzy wyjechali za granicę. Możliwą strategią jest oparcie się na wsparciu diaspory zagranicznej, która liczy do 10 milionów osób. Kandydat oznacza obrót władzy, demokrację i zakazane trzyliterowe słowo zaczynające się na literę „M”. Ekaterina poważnie podchodzi do strony internetowej, programu, zbierania podpisów, spotkań. Jej kandydaturą zainteresowała się prokuratura, ale może to też być część ogólnego scenariusza. Dziennikarka Sobczak nie może wziąć udziału w wyborach ze względu na swój zagraniczny paszport, więc wybrali innego pracownika mediów, także piękną blondynkę. To wszystko domysły, ale skład obozu liberalnego wydaje się być dostosowany do pewnych standardów.
2.Władimir Michajłow Poseł Dumy Obwodowej Kostroma
(2005-obecnie)
Przewodniczący Partii Ochrony Socjalnej
(2019-obecnie)
Władimir Michajłow – kandydat z Partii Ochrony Socjalnej. Przedsiębiorca, zastępca Dumy Kostromskiej. Inicjator programu wzrostu produkcji w regionie, wynalazca różnych urządzeń, na które uzyskał patenty. Opracował program zwiększenia płac w Rosji do 250 tysięcy rubli poprzez innowacje, edukację i efektywność produkcji.
3.Iwan Otrakowskij Szef organizacji „Armia Obrońców Ojczyzny”
Wiceprzewodniczący „Ogólnorosyjskiego Zgromadzenia Oficerów” (któremu przewodniczy płk. W. Kwaczkow)
Rosyjski oficer, szef organizacji społecznej „Armia Obrońców Ojczyzny” Iwan Aleksandrowicz Otrakowski urodził się 26 maja 1975 r. w mieście Iwantejewka w obwodzie moskiewskim.
W 1992 roku służył w siłach zbrojnych Federacji Rosyjskiej we Flocie Północnej.
W latach 1993–1997 studiował w Wyższej Szkole Dowodzenia Sił Połączonych w Petersburgu im. S. M. Kirow.
Od 1997 do 1998 – dowódca specjalnej grupy rozpoznawczej, kompanii rozpoznawczo-desantowej w Okręgu Wojskowym Północnego Kaukazu.
Od 1998 do 2000 – batalion szturmowo-powietrzny Brygady Piechoty Morskiej Floty Północnej.
Uczestnik działań wojennych w Republice Czeczeńskiej. Dowodził grupą antysnajperów. Pseudonim wywoławczy „Achilles”.
Posiada odznaczenia wojskowe:
– Order Odwagi;
— medal Orderu Zasługi dla Ojczyzny II klasy (z mieczami);
— medal „300 lat floty”;
– Medal „Za Waleczność Wojskową”.
W 2001 roku przeszedł na emeryturę w Siłach Zbrojnych Rosji, obejmując stanowisko szefa sztabu batalionu morskiego i stopień kapitana.
Od 2001 roku aktywnie brał udział w różnych wydarzeniach patriotycznych, pomagał w tworzeniu koncertów, spektakli i programów poświęconych wojnie w Czeczenii. Pracował na wysokich stanowiskach w prywatnych spółkach prawa handlowego.
W 2011 roku utworzył i przewodził Rosyjskiemu Ruchowi Prawosławnemu „Święta Ruś”.
4.Aleksandra Tiszczenko Przewodnicząca Komitetu Rodziców Moskiewskiej Rady Związków Zawodowych
Ekspert ds. przeciwdziałania korupcji w Ministerstwie Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej
Aleksandra Tiszczenko była już wcześniej nominowana na stanowisko burmistrza Moskwy, zwyciężczyni w nominacji „Człowiek Roku – 2023”. Posiada wykształcenie inżynierskie, pracowała jako programistka, a w 2004 roku uzyskała tytuł Kandydata Nauk. Prowadzi organizację publiczną „Moskiewska Rada Rodziców” i sama wychowuje trójkę dzieci. W swoim manifeście zauważa, iż obecna władza „straciła kontakt z narodem”, a problem może rozwiązać jedynie osoba, która „przyszła z samego dołu” i rozumie, jak ludzie żyją. Obiecuje, iż uczyni Rosję krajem nr 1, na który będą patrzeć inne państwa.
„1 stycznia 2024 r. wieczorem Centralna Komisja Wyborcza Federacji Rosyjskiej zakończyła przyjmowanie dokumentów od kandydatów zgłoszonych przez partie polityczne do udziału w wyborach prezydenckich w Rosji. Tym samym etap aplikacyjny w ramach obecnej kampanii prezydenckiej dobiegł końca.
Wcześniej, 27 grudnia, zakończył się przyjmowanie dokumentów do rejestracji grup wyborców utworzonych na rzecz samozgłoszonych kandydatów.
Jak powiedział TASS wiceprzewodniczący Centralnej Komisji Wyborczej Nikołaj Bułajew, na liście potencjalnych kandydatów w wyborach prezydenckich w Rosji znajduje się w tej chwili 11 osób. Według niego reszta – ponad 30 osób, które wcześniej zgłosiły komisji zamiar wzięcia udziału w wyborach prezydenckich – nie dotarła do tego etapu.
Kto pójdzie na wybory
Na liście możliwych kandydatów znajduje się w tej chwili trzech samozgłoszonych kandydatów:
obecny prezydent Rosji Władimir Putin,
blogerka Rada Ruskich,
bloger Anatolij Bataszew.
A także ośmiu kandydatów partii:
Leonid Słucki (LDPR),
Nikołaj Charitonow (Komunistyczna Partia Federacji Rosyjskiej),
Wladislaw Dawankow („Nowi ludzie”),
Siergiej Baburin („Rosyjski Związek Ludowy”),
Andriej Bogdanow (Rosyjska Partia Wolności i Sprawiedliwości),
Borys Nadieżdin (Inicjatywa Obywatelska),
Siergiej Malinkowicz („Komuniści Rosji”),
Irina Swiridowa (Demokratyczna Partia Rosji).
Wszyscy zgłosili chęć rozpoczęcia kampanii. Do 31 stycznia „samozgłoszeni” kandydaci muszą złożyć 300 tys. podpisów pod poparciem dla rejestracji jako kandydaci, kandydaci z partii pozaparlamentarnych – 100 tys. Komunistyczna Partia Federacji Rosyjskiej, Partia Liberalno-Demokratyczna i „Nowi Ludzie” są reprezentowani w Dumy Państwowej, ich kandydaci nie muszą zbierać podpisów.
1 stycznia Słucki i Dawankow złożyli już w CKW dokumenty umożliwiające rejestrację jako kandydaci w wyborach prezydenckich. Oczekuje się, iż 3 stycznia Centralna Komisja Wyborcza otrzyma dokumenty rejestrujące kandydaturę Charitonowa.
Rada Federacji wyznaczyła wybory na 17 marca 2024 r. Głosowanie potrwa trzy dni: 15, 16 i 17 marca. Będą to pierwsze trzydniowe wybory prezydenckie w Federacji Rosyjskiej.”
źródło: TASS
Ostateczną liczbę kandydatów spełniających formalne wymogi ilości głosów poparcia poznamy w dniu 31 stycznia 2024 r., gdyż wtedy szczególnie dla małych partii i dla zgłoszonych „samozgłoszonych”/„samowydwiżeńców”, tj. z własnej inicjatywy zgłoszonych kandydatów upływa termin zarejestrowania list poparcia.
PZ
Dodatek info/video:
https://dzen.ru/video/watch/658eb8e552b09c112feae565?f=d2d
