"Prawda o adrenochromie."

Media głównego nurtu chciałyby, abyśmy wierzyli, iż Adrenochrom będzie miał niewielki wpływ na jednostkę i dlatego nie ma powodu, aby podejrzewać, iż jest używany przez "elity". Jednak, Adrenochrom jest silnym lekiem, który ma różnorodny wpływ na ciało i umysł, a choćby może spowodować nagłą śmierć. Istnieje uznany związek między wspinaniem się na szczyt w wielu zawodach a tendencjami psychopatycznymi lub socjopatycznymi i podczas gdy niektóre osoby mogą naturalnie posiadać te cechy, inne mogą zwrócić się do pomocy chemicznej, takiej jak adrenochrom, aby osiągnąć podobne efekty, według naukowca biomedycznego, Simona Lee, który twierdzi, iż Adrenochrom może umożliwić tym osobom poczucie bezinteresowności i wyższości, a tam, gdzie powodowanie cierpienia innych może zwykle im przeszkadzać, lek im pomaga nawigować bez zakłóceń emocjonalnych, utrzymując wiarę w swoją jasność umysłu.

Prawda o adrenochromie

Autor: Simon Lee, dyrektor naukowy, Anew UK

Jednym z najbardziej absurdalnych argumentów wysuwanych przez media głównego nurtu, mającym na celu "obalenie" zarzutów dotyczących adrenochromu, jest to, iż "adrenochrom jest stosunkowo przyziemnym związkiem chemicznym stworzonym przez utlenianie adrenaliny". Dlatego, jak twierdzą dziennikarze mediów głównego nurtu, nie ma powodu, aby podejrzani o "elitarne" adrenochromowe pili krew dzieci. Iaina Davisa

Żałośni zaczynają plotkować, więc propagandyści i cenzorzy zabierają się do pracy.

Google Trends wykazało znaczny wzrost liczby wyszukiwań hasła "adrenochrom" w marcu i czerwcu 2020 r., a od tego czasu zainteresowanie opinii publicznej wzrosło. Grupy adrenochromów są w tej chwili powszechne na TikTok, YouTube, Instagramie, Reddicie i innych serwisach społecznościowych.

Doprowadziło to do gorączkowych prób globalistycznych propagandystów i cenzorów, aby odzyskać kontrolę nad narracją.

Zgodnie z propagandą, w 2020 roku powróciliśmy do średniowiecza, ponieważ byliśmy "nękani zarazą, szerzącą się dezinformacją medyczną i uporczywą plotką, iż "globalne elity" torturują dzieci, aby pobrać chemiczny adrenochrom z ich krwi, który następnie wstrzykują, aby zachować zdrowie i młodość".

Tak więc, żeby było jasne, nie było żadnej "plagi", była to pseudopandemiczna operacja psychologiczna, a teraz powinno być jasne dla poinformowanych ludzi, iż "szerząca się dezinformacja medyczna" pochodziła od samych władz medycznych, a nie od tych z nas, którzy kwestionują oficjalną narrację o pandemii. Mając to na uwadze, dlaczego ktokolwiek miałby wierzyć w to, co ci sami propagandyści mówią o adrenochromie?

Według propagandystów zbieranie adrenochromów "nie jest zewnętrznie obwiniane przez Żydów", ale mimo to jest przez cały czas "antysemickie" i każdy, kto dyskutuje na ten temat, jest oczywiście "skrajnie prawicowy". Jak wszyscy dobrze wiemy, te bezpodstawne oszczerstwa są rutynowo stosowane przeciwko każdemu, kto kwestionuje oficjalną narrację globalistów na jakikolwiek temat. choćby naród żydowski jest teraz "antysemicki", jeżeli wychodzi poza scenariusz.

Jeśli chodzi o adrenochrom, twierdzi się, iż "przeprowadzono kilka badań naukowych poza kilkoma badaniami w połowie XX wieku na temat tego, czy może on odgrywać rolę w schizofrenii" i iż "biolodzy nie znaleźli zbyt wiele interesującego". Ponieważ adrenochrom "nie jest tak ważny", rzekomo "nie piszą o nim zbyt wiele naukowcy, dziennikarze czy akademicy".

W rzeczywistości przeszukiwanie bazy danych PubMed (zawierającej ponad 35 milionów cytowań literatury biomedycznej z MEDLINE, czasopism z zakresu nauk przyrodniczych i książek online) zwraca 773 wyniki dla adrenochromu w momencie pisania tego tekstu. Tylko 57 z nich zostało opublikowanych do roku 1950 włącznie. Mimo to propagandyści opisują adrenochrom jako "wyimaginowany lek".

Według propagandystów to naprawdę źle, aby pomysły pozostawały "niewykryte i nieobalone" przez platformy internetowe i media głównego nurtu, ponieważ "umożliwiło to szybki wzrost społeczności antyszczepionkowców, dezinformację Covid-19 i rozpowszechnienie teorii zbierania adrenochromów".

Upierają się, iż w przypadku braku "wiarygodnych informacji" z "autorytatywnych źródeł" powstaje "pustka danych", pozwalająca na rozprzestrzenianie się "dezinformacji i spisku" przez godnych ubolewania ludzi. To, czego głupi, niewykształceni chłopi potrzebują zamiast tego, to "dobrze dobrana, aktualna i istotna" treść, aby "powstrzymać postęp spiskowców działających w dużej mierze bez kontroli w ideologicznych komorach pogłosowych".

To, co najwyraźniej jest wymagane, to "aktywna promocja autorytatywnych treści", aby "zaszczepić się przeciwko dezinformacji". Firmy technologiczne powinny współpracować z "ekspertami", aby "wyprzedzać te trendy dzięki odpowiednim informacjom na czas".

Ponieważ żałośni chłopi (tacy jak ja) ledwo potrafią czytać i pisać, rozsądne wydaje się pytanie: "Czy recenzowane badanie na temat niezdolności andrenochromu do ożywienia starzejących się globalnych elit miałoby wpływ na społeczności, które rozpowszechniają te złożone kłamstwa?". Przewidywalnie protekcjonalna, szydercza odpowiedź brzmi: "Prawdopodobnie nie".

Według recenzowanego badania:

"Fakt, iż adrenochrom i adrenolutyna spowodowały zmiany w percepcji, myśleniu i odczuwaniu ludzi, czyni je bardzo interesującymi dla psychiatrów i psychologów fizjologicznych, chociaż niektórzy zaprzeczają, iż adrenochrom jest aktywny u ludzi. Gdyby prawdą było, iż adrenochrom jest rzeczywiście nieaktywny u ludzi, mielibyśmy do czynienia z ciekawą sytuacją, w której substancja chemiczna, która jest aktywna u wielu gatunków zwierząt, w tym u małp, jest nieaktywna u człowieka. Dr A. Hoffer

Zgodnie z narracją, jeżeli firmy technologiczne nie wykorzenią "mowy nienawiści", "dezinformacji medycznej" i "bigoterii wypranej przez współczesne spiski", to "mogą przyspieszyć nadejście nowego ciemnego wieku".

Łyk. Nikt tego nie chce.

Oto nieocenzurowana prawda o adrenochromie...

Chemia i fizjologiczne efekty adrenochromu

W przeciwieństwie do propagandy, adrenochrom nie jest lekiem "odbębnionym przez na wpół fikcyjny pamiętnik", jest to prawdziwy lek, który był przedmiotem znacznej ilości recenzowanych badań naukowych.

Propagandystka Jennifer Walker-Journey twierdzi, iż "rozplątuje teorie spiskowe wokół Adrenochrome" w HowStuffWorks z kłamstwami takimi jak to:

"W rzeczywistości adrenochrom jest raczej nieszkodliwym związkiem chemicznym wytwarzanym przez utlenianie hormonu stresu w organizmie, adrenaliny, zwanej również epinefryną".

W rzeczywistości adrenochromowi i substancjom blisko spokrewnionym przypisuje się szeroki zakres aktywności fizjologicznej. Zgłoszono wiele roszczeń i roszczeń wzajemnych, co wzbudziło zainteresowanie jego adekwatnościami fizycznymi i chemicznymi. Zaowocowało to "znaczną ilością literatury na temat fizjologicznych i farmakologicznych adekwatności adrenochromu i związków pokrewnych", jak twierdzi dr A. Hoffer.

Czerwony produkt utleniania adrenaliny został wyizolowany w postaci krystalicznej z produktów utleniania enzymatycznego i zidentyfikowany przez Greena i Richtera w 1937 roku, którzy zaproponowali nazwę "adrenochrom". Kiedy te kryształy są kruszone, powstały proszek ma jaskrawoczerwony kolor.

Chociaż czysty adrenochrom jest stosunkowo stabilny w stanie stałym, jego wodne roztwory gwałtownie się rozkładają, tworząc czarne osady melaniny.

Adrenochrom jest substancją bardzo reaktywną chemicznie i reaguje z wieloma różnymi składnikami organizmu. Wyraźnie zakłóca percepcję zmysłową, co sugeruje, iż mózg jest głównym celem.

Zainteresowanie badawcze adrenochromem wykazano w dziedzinie neurologii, kardiologii i psychiatrii.

Badania kardiologiczne pokazują, iż adrenalina jest bardzo łatwo utleniana do adrenochromu, który jest toksyczny dla tkanki mięśnia sercowego i może być odpowiedzialny za migotanie i nagłą śmierć pod wpływem stresu. Tkanka mięśnia sercowego jest bardzo bogata w enzym, który utlenia adrenalinę do adrenochromu.

Kokaina blokuje dwa układy enzymatyczne, których organizm normalnie używa do niszczenia adrenaliny, wtłaczając w ten sposób jej więcej do szlaku adrenochromu. Może to być wyjaśnienie nagłej śmierci, czasami związanej z nadużywaniem kokainy.

Adrenochrom zakłóca wzrost i funkcjonowanie nienaruszonych komórek. Hamuje reakcje oddechowe, glikolizę i podział komórek (mitozę).

Adrenochrom hamuje dekarboksylację neuroprzekaźnika kwasu glutaminowego w tkance mózgowej, utlenia proste aminokwasy, jest antagonistą neuroprzekaźnika serotoniny, może hamować przekaźnictwo synaptyczne i jest polimeryzowany do brązowawych barwników melaniny w mózgu, błonie śluzowej jelit i skórze.

Kiedy adrenochrom jest dodawany do żywych neuronów:

"Normalne neurony pulsowały powoli i rytmicznie. Po dodaniu do hodowli niewielkiej ilości adrenochromu komórki zaczęły pulsować szybciej i energiczniej. Każda komórka wydawała się rozwijać wygibasy lub konwulsje w zwolnionym tempie. Po pewnym czasie neurony zaokrągliły się w sferyczną strukturę. Wtedy błona musiała pęknąć, ponieważ komórka zniknęła, pozostawiając kulisty pierścień ciemnych fragmentów i pigmentowanego materiału. LSD i serotonina również wpływały na pulsacyjne zachowanie, ale nie zabijały komórek (Geiger, 1960). Surowica schizofreniczna była również toksyczna".

Dr A. Hoffer

Witamina B3, niacyna lub niacynamid, chroni tkankę mózgową przed niektórymi toksycznymi skutkami adrenochromu, takimi jak zmiany EEG i objawy schizofreniczne.

Jednak działanie adrenochromu nie zawsze jest toksyczne lub hamujące. Derouaux i Roskam (1949) stwierdzili, iż nerwy współczulne w uchu królika nie męczą się tak gwałtownie w obecności adrenochromu.

Hipoteza adrenochromu w schizofrenii

"Hipoteza adrenochromu wyjaśnia syndrom schizofrenii dokładniej niż którakolwiek z konkurencyjnych hipotez". Dr A. Hoffer

Schizofrenia jest przewlekłym, ciężkim zaburzeniem psychicznym, które wpływa na sposób, w jaki dana osoba myśli, działa, wyraża emocje, postrzega rzeczywistość i odnosi się do innych. Może być przewlekła i powodująca niepełnosprawność. Objawy schizofrenii mogą obejmować urojenia, halucynacje, zdezorganizowaną mowę, problemy z myśleniem i brak motywacji.

Osobom chorym na schizofrenię może się wydawać, iż straciły kontakt z rzeczywistością, co może być niepokojące dla nich, ich rodziny i przyjaciół.

Alternatywna interpretacja jest taka, iż ludzie z etykietką schizofrenii są w rzeczywistości bardziej w kontakcie z rzeczywistością niż przeciętny człowiek, co może być również niepokojące dla wszystkich zainteresowanych.

Hipoteza adrenochromu schizofrenii została po raz pierwszy zaproponowana w formie opublikowanej przez dr A. Hoffera, dr H. Osmonda i dr Smythiesa w 1954 roku. Postawili hipotezę, iż adrenochrom działa jako endogenny schizofrenogen i odgrywa rolę przyczynową w chorobie. O dziwo, "po raz pierwszy publicznie przedyskutowali" swoją "hipotezę adrenochromu w 1952 roku przed Komitetem Dementia Praecox Masonów Rytu Szkockiego w Nowym Jorku", zanim z opóźnieniem opublikowali ją w czasopiśmie akademickim dwa lata później.

Pierwotna hipoteza adrenochromu sugerowała, iż schizofrenia powstaje, gdy powstaje zbyt dużo adrenochromu, iż adrenochrom zakłóca funkcjonowanie mózgu i to stwarza warunki potrzebne do rozwoju schizofrenii.

Współpracowali z dr R. Heacockiem, aby przeprowadzić dużą serię badań klinicznych w celu ustalenia, czy adrenochrom i pokrewna pochodna adrenaliny andrenolutyna są halucynogenami.

Naukowcy szukali odpowiedzi na następujące pytania:

(1) Czy adrenochrom był wytwarzany w organizmie, gdzie, ile, przez jakie enzymy?

(2) Czy adrenochrom był halucynogenem?

(3) Czy odwrócenie lub zapobieganie tworzeniu się adrenochromu byłoby terapeutyczne w przypadku schizofrenii?

Ponieważ adrenochrom w roztworze jest wysoce reaktywny, ekstrakcja go bezpośrednio z organizmu jest problematyczna. Kiedy naukowcy zaobserwowali, iż adrenalina zmienia kolor na różowy w roztworze, wydawało się prawdopodobne, iż to, co wydarzyło się in vitro, może również zajść w organizmie. W organizmie występują wszystkie warunki wymagane do utlenienia adrenaliny do adrenochromu.

Psychologiczne skutki adrenochromu

Nie jest prawdą stwierdzenie, iż "rzekomo psychodeliczne adekwatności" adrenochromu "zostały obalone". To jest to, w co globalistyczni propagandyści chcieliby, abyście uwierzyli.

Adrenochrom zmienia wzorzec EEG mózgu i może wpływać na mózg poprzez zakłócanie bariery krew-mózg. Zmniejsza przenikanie glukozy do mózgu i sugeruje się, iż halucynogeny mogą działać poprzez zmniejszenie transferu glukozy do mózgu, hamując w ten sposób wiele układów enzymatycznych w mózgu.

Adrenochrom powoduje zmiany percepcyjne, które zwykle nie są tak wyraźne jak te spowodowane przez LSD lub meskalinę, ale efekt może utrzymywać się przez długi czas.

Kiedy dr Hoffer sam przyjmował adrenochrom, powodowało to "dwutygodniową depresję paranoidalną", a kiedy jego wybitny kolega brał go, doświadczał "tygodniowej paranoidalno-depresyjnej reakcji z iluzjami wzrokowymi".

Eksperymentowali z LSD w połączeniu z adrenochromem i doszli do wniosku, że:

LSD nie działało jako halucynogen per se, ale indukowało wzrost produkcji adrenochromu, który był halucynogenem. Osoba, która nie byłaby w stanie wytworzyć wystarczającej ilości adrenochromu, nie byłaby w stanie wywołać typowej reakcji LSD.

Strach i wstręt do podróży adrenochromowych

"Niektóre zmiany wywołane przez adrenochrom mogą utrzymywać się przez kilka dni, a w niektórych przypadkach efekty prawie doprowadziły do katastrofalnych skutków. Te doświadczenia z adrenochromem sprawiły, iż jesteśmy dość ostrożni z tym lekiem, który wydaje się być tak łagodny w swoim działaniu, ale który może być TAK niebezpieczny z powodu braku wglądu, jaki wywołuje u niektórych osób. Dr A . Hoffer

W 1962 roku dr Hoffer dokonał przeglądu wielu badań klinicznych dotyczących psychologicznych skutków adrenochromu przeprowadzonych na ludziach:

Młoda 16-letnia dziewczyna (panna F. M.) otrzymała dożylnie 50 mg adrenochromu i po 10 minutach rozwinęło się u niej "uczucie wyobcowania i strachu", nastąpiły zmiany percepcyjne polegające na tym, iż "wszystkie twarze były dziwne; były wyraźne déjà vu, uczucia wyobcowania i nierealności oraz halucynacje wzrokowe". Rozwinęło się u niej zaburzenie myślenia "(jej obecne życie było tylko przedstawieniem i powtórką poprzedniego okresu w jej życiu; Była zdezorientowana, chaotyczna i prawie niespójna) i referencyjne idee z urojeniami winy, i była paranoikiem".

Młodemu 18-letniemu chłopcu (D.S.) podano dożylnie 10 mg adrenochromu i niemal natychmiast stał się bardziej zrelaksowany, ale wystąpiły u niego żywe halucynacje. "Widział, jak jego dłonie stają się coraz większe i mniejsze, nie mógł już ocenić odległości ludzi od siebie, a obrazy wydawały się bardzo żywe". Godzinę później, gdy spojrzał w lustro, zobaczył "swoją twarz podzieloną na dwie połowy, jedną białą, a drugą czarną". Trwało to przez następne 6 dni, kiedy tylko stawał się bardzo spięty.

Schwarz i in. (1956a) podali 50, 60 i 75 mg adrenochromu dożylnie mężczyźnie, który "cierpiał na zaburzenia obrazu ciała i miał rozluźnienie skojarzeń".

Innemu mężczyźnie podali 50 i 60 mg adrenochromu, który rozwinął "przyjemny uśmiech i wyraźne odprężenie". Za każdym razem doświadczył katalepsji, która utrzymywała się przez ponad 30 minut. Przez długi czas trzymał ręce w nienaturalnych pozycjach. Katalepsja jest stanem nerwowym charakteryzującym się sztywnością mięśni i stałą postawą niezależnie od bodźców zewnętrznych, a także zmniejszoną wrażliwością na ból.

Pacjent z padaczką był "bardzo zrelaksowany i senny" po adrenochromie, ale nie było żadnych innych zmian.

Taubmann i Jantz (1957) podawali adrenochrom podjęzykowo swoim badanym, aby uniknąć rozkładu substancji przez krew i wątrobę. Zauważyli "wyraźną aktywność psychologiczną" u swoich badanych.

Grof i in. (1961) zakupili adrenochrom od L. Light and Company lub uzyskali go od dr V. Vitka, który zsyntetyzował go w celu przeprowadzenia rocznego badania. Przeprowadzili podwójnie ślepe badania placebo na 15 ochotnikach z udziałem "inteligentnych, wykształconych, normalnych osób, a także niektórych pacjentów psychiatrycznych". Stosowali dawkę 15 i 30 mg adrenochromu podawaną podjęzykowo.

Cztery osoby doświadczyły "depersonalizacji i derealizacji" w obrazie ciała, w tym jedna, która "czuła, iż jego nogi są krótkie". Pięć osób doświadczyło zmian percepcji wzrokowej, które wahały się od "zwiększonej wrażliwości na kolor, do iluzji, pseudohalucynacji i halucynacji".

Zmiany słuchowe zostały zgłoszone przez 4 osoby i obejmowały zwiększoną ostrość dźwięku, aby usunąć halucynacje słuchowe "tajemniczych wiadomości w kodzie telegraficznym pochodzących z wszechświata".

Trzy osoby doświadczyły halucynacji dotykowych. Osiem z nich doświadczyło zmian w postrzeganiu i szacowaniu czasu.

Jeden rozwinął negatywizm, ambiwalencję i rozdwojenie osobowości. Inny rozwinął "niewłaściwe zachowanie", takie jak "siedzenie w koszu na śmieci lub pełzanie po podłodze". Dwie osoby badane nie miały wglądu w fakt, iż ich stan psychiczny uległ zmianie.

Najbardziej czułą metodą demonstrowania działania adrenochromu był eksperyment asocjacji słów. Stwierdzono wysoki poziom zaburzonych skojarzeń w porównaniu z eksperymentami placebo. Czas między słowem bodźca a odpowiedzią (okres utajenia) został znacznie wydłużony przez adrenochrom, a 25% badanych wykazywało zaburzone skojarzenia słów.

Naukowcy odkryli, iż w wielu przypadkach "badani formułowali odpowiedzi, zanim zrozumieli znaczenie słowa bodziec". U kilku osób te zaburzone skojarzenia utrzymywały się aż do następnego eksperymentu placebo, co było czymś, czego nigdy nie zaobserwowano w przypadku LSD, meskaliny czy psylocybiny.

Stwierdzono, iż zmiany w myśleniu wywołane przez adrenochrom były podobne do obserwowanych w schizofrenii. Adrenochrom powodował "fakultatywne zahamowanie procesu, który determinuje treść myślenia asocjacyjnego". Działo się to w dawkach, które "nie zwiększały labilności podstawowych procesów, nie zmniejszały pobudzenia i nie rozluźniały tymczasowych połączeń, jak to miało miejsce w przypadku LSD".

Sommer i in. (1960) zastosowali 30 mg adrenochromu podawanego podjęzykowo dziewięciu osobom. Sześć osób doświadczyło "euforii i głupiego śmiechu lub chichotu". Troje stało się niespokojnych, jeden przestraszony, a trzeci wrogo nastawiony i przygnębiony. Bardzo często początkowe napięcie czy niepokój ustępowały miejsca euforii i odprężeniu.

W innym eksperymencie z adrenochromem badacz podaje bardzo interesującą relację z reakcji jednego człowieka:

"Kiedy ustawiliśmy się w kolejce do kawiarni po kawę, inni ludzie wydawali się być marionetkami. Kiedy pił kawę, narzekał na hałaśliwość. Czuł, iż ludzie wokół niego są marionetkami, brakuje im zrozumienia. Irytowali go, ale twierdził, iż jest od nich lepszy. Wydawali się pustymi ludźmi... Drażniły go białe fartuchy pielęgniarek w stołówce.

Niektóre narkotyki, takie jak LSD, zwiększają przepuszczalność bariery krew-mózg, co umożliwia niektórym lekom wstrzykiwanym dożylnie działanie na wybrane ośrodki mózgowe, które normalnie nie są dostępne. Mając to na uwadze, niektórzy badacze badali, jak ludzie reagowali na kombinację LSD, po której następował adrenochrom.

Odkryli wyraźne nasilenie efektu adrenochromu, co było szczególnie zauważalne u osób, które reagowały na LSD głównie silnym napięciem i niepokojem. Zmiany wizualne i psychodeliczne zostały zminimalizowane. Wstrzyknięcie 10 mg adrenochromu spowodowało rozluźnienie napięcia i typowe doświadczenie LSD z wyraźnymi zmianami wizualnymi i innymi.

Zasugerowano, iż adrenochrom może być użyty w ten sposób, aby pomóc przełamać barierę napięcia w psychodelicznym doświadczeniu LSD.

Opowieść lekarza

Szczegółowa osobista relacja dr L. J., który był obiektem testu adrenochromu, jest bardzo odkrywcza:

"Zacząłem tracić początkową pokorę, a także wiele z początkowej wrogości. Uczucia te zostały zastąpione uczuciem bezinteresowności. A także poczucie, iż jestem raczej ponad tymi frywolnymi pytaniami, które mi zadano. Moi egzaminatorzy nie wydawali się już tak przyjaźni jak kiedyś, a ja czułem się raczej jak młodzi uczniowie, którzy marnują rządowe pieniądze, zadając raczej głupie i zbędne pytania.

Normalnie ten lekarz miał najwyższy szacunek dla swoich kolegów psychiatrów i ich procedur testowych, ale adrenochrom to zmienił...

"Kiedy zadawano mi takie pytania, jak "dlaczego ludzie są opodatkowani" i "jaka jest funkcja rządu" itp., pomyślałem, iż moje odpowiedzi na nie są dość zwięzłe i przenikliwe, a przynajmniej wystarczająco dobre, aby zadowolić tę młodą grupę parweniuszy, którzy próbowali mnie kwestionować.

Normalnie ten lekarz był uczciwy, uczciwy i nie grał w gry, ale adrenochrom to zmienił...

"Całkowicie straciłem entuzjazm do eksperymentu, ale pomyślałem, iż zagram w tę grę i będę kontynuował eksperyment tylko po to, aby zadowolić moich egzaminatorów, którzy moim zdaniem prowadzili go w dość niepoważny sposób".

Normalnie ten lekarz troszczył się i współczuł swoim pacjentom, ale adrenochrom to zmienił...

"Po eksperymencie wróciłem na swój oddział, gdzie miałem kilka obowiązków do wykonania. Chociaż czułam się bardzo, bardzo zmęczona i na pewno gotowa do pójścia spać, czułam, iż jestem przy zdrowych zmysłach. Musiałem rozpocząć zastrzyk dożylny i ku mojemu rozczarowaniu miałem wielkie trudności, wykonując cztery lub pięć prób. Nie zdenerwowało mnie to jednak szczególnie, chociaż musiało to nieco zdenerwować pacjenta i kontynuowałem próby rozpoczęcia tego dożylnego z pewną rezygnacją... Jest to dla mnie być może niezwykłe, ponieważ kiedy pomijam zastrzyki dożylne, zwykle staję się bardzo zaniepokojony".

Kiedy pod wpływem adrenochromu lekarz ten popadł w paranoję i przebiegłość, "czuł bardzo mocno, iż obaj obserwatorzy są komunistami i próbują go wyciągnąć". Myślał, iż "będzie grał w ich małą grę i próbował ich wyciągnąć, aby uzyskać dowody na to, iż naprawdę byli komunistami. Zrobił to, zgadzając się ze wszystkim, co mówili o uspołecznionej medycynie". Pomimo tego, iż wcześniej był w dobrych stosunkach z jednym z obserwatorów, teraz uważał go za "bardzo złowrogą osobę".

Następnego ranka nie mógł zrozumieć, jak mógł mieć takie "niedorzeczne pomysły". Czuł się z tego powodu tak winny, iż nie chciał nikomu o tym mówić. Przez kilka następnych dni był bardzo cichy i przygaszony na oddziałach, co było bardzo nietypowe dla niego.

Kiedy ten lekarz był na placebo, "czuł się całkiem życzliwie w stosunku do moich psychiatrów, których uważałem za moich kolegów i ogólnie uważał, iż eksperyment drugiego wieczoru był wart zachodu, a testy były wnikliwe".

Badania nad adrenochromem zostają "zestrzelone".

"Dlaczego hipoteza adrenochromu była ignorowana przez tak długi czas? Na początku zyskał pewien rozgłos, ale gwałtownie został odrzucony przez amerykańskich psychiatrów z Narodowego Instytutu Zdrowia Psychicznego. Być może pewnego dnia historyk medycyny będzie w stanie lepiej zbadać te kwestie".

Dr A. Hoffer, M.D. Ph.D. i H. Osmond, M.D.

Dr John Weir, który był kiedyś dyrektorem medycznym Fundacji Rockefellera, powiedział dr Hofferowi i dr Osmondowi, iż fundusze Fundacji wykorzystane na uruchomienie oddziałów psychiatrycznych zostały zmarnowane. Wygląda na to, iż Fundacja Rockefellera nie przekazała tego wniosku nowemu Narodowemu Instytutowi Zdrowia Psychicznego (NIMH), który "nie był zbyt przychylny żadnemu biochemicznemu lub biologicznemu spojrzeniu na schizofrenię".

NIMH przestał być zainteresowany badaniami nad adrenochromem, a niektórzy badacze zostali ostrzeżeni, iż nie zostaną przyznane żadne granty, jeżeli będą upierać się przy badaniu adrenochromu.

Badania nad adrenochromem zostały następnie zaniedbane przez instytucje badawcze, ponieważ krytyczna i wroga postawa stowarzyszeń zawodowych i agencji przyznających dotacje zniechęcała naukowców do ich dalszego prowadzenia.

"Chcemy jasno powiedzieć, iż nie było w tym żadnego paranoicznego spisku. Nie było jednej osoby ani jednego establishmentu, który organizowałby sprzeciw wobec hipotezy adrenochromu. To, co mogło wydawać się spiskiem, było raczej energiczną obroną establishmentu, jakby miał przywódcę. Skłoniła ich do tego potrzeba utrzymania zakładu... Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego i Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (American Psychiatric Association) odegrały wiodącą rolę".

Dr A. Hoffer, M.D. Ph.D. i H. Osmond, M.D.

Osobiście nie przyjmuję takiego charytatywnego poglądu. Nazwijcie mnie cynicznym, jeżeli chcecie, ale kiedy coś wydaje się być spiskiem, często jest to spisek, zwłaszcza gdy w sprawę zamieszani są masoni i Rockefellerowie.

Czy siostry mają jakieś miłosierdzie?

Pozbawiony smaku, bezduszny, propagandysta Tarpley Hitt z The Daily Beast nie lubi piosenki Adrenochrome brytyjskiego post-punkowego zespołu The Sisters of Mercy z lat 1980., ponieważ:

"To szorstka, teatralnie mroczna melodia, z wczesną perkusją automatu perkusyjnego i niskim, kampowym wokalem. Teksty są typowo gotyckie."

Osobiście zawsze kochałem tę piosenkę i zespół. W latach dziewięćdziesiątych nie miałem pojęcia, o czym jest ta piosenka. w tej chwili lepiej rozumiem temat.

Według Tarpleya Hitta, "Spiskowcy przegapili w tej piosence istotny podtekst: żarty".

Może to dlatego, iż jestem po prostu głupi, godny ubolewania, ale zdecydowanie nie widzę żartów w tej piosence...

Sisters of Mercy: Adrenochrome (singel wydany w 1991 roku)...

Wnioski

Najwyraźniej adrenochrom nie jest "raczej nieszkodliwym związkiem chemicznym", ale raczej silnym lekiem, który ma wieloraki wpływ na ciało i umysł.

Niektóre z tych efektów są toksyczne i wyraźnie nie są korzystne, takie jak wpływ na tkankę mięśnia sercowego, który może powodować migotanie i nagłą śmierć pod wpływem stresu. Inne efekty można uznać za korzystne, takie jak spowodowanie, iż nerwy współczulne nie męczą się tak szybko.

Interesujące jest to, iż witaminy ( Witamina B3, niacyna lub niacynamid ) mogą pomóc w ochronie przed toksycznym działaniem adrenochromu, biorąc pod uwagę, iż wiele znanych osób podobno ma regularne zastrzyki witaminowe.

Inne skutki są mniej jednoznaczne, zwłaszcza efekty psychologiczne, chociaż niektórzy mogą je uważać za korzystne w pewnych sytuacjach.

Podobnie jak w przypadku wszystkich leków, indywidualna odpowiedź będzie zależeć od wielu czynników, w tym; Formuła leku, dawkowanie, droga podawania, otoczenie środowiskowe i podstawowy sposób myślenia jednostki, czas stosowania itp.

Być może rozdwojenie osobowości, gdy twoja twarz jest "podzielona na dwie połowy, jedną białą i jedną czarną", sprawia, iż utrzymanie publicznej twarzy i zupełnie innej prywatnej twarzy jest znacznie łatwiejsze dla osób w oczach opinii publicznej.

Być może, jeżeli usłyszysz "tajemnicze wiadomości w kodzie telegraficznym pochodzące z wszechświata", decyzja o rozpoczęciu wojen, które skutkują dużą liczbą ofiar śmiertelnych i niewypowiedzianym cierpieniem, jest znacznie łatwiejsza, ponieważ osobista odpowiedzialność zostaje zniesiona.

Kiedy decyzje polityczne, które podejmujesz, zubażają i upośledzają ludzi, których masz reprezentować, być może pomocna byłaby pewna "depersonalizacja i derealizacja".

Mogłoby to być o wiele łatwiejsze, gdyby ludzie, których masz reprezentować, są "marionetkami", brakuje im "zrozumienia" i wydają się po prostu "pustymi ludźmi" lub "młodymi uczniami marnującymi rządowe pieniądze".

Daleki od odczuwania zwykłego współczucia, elektorat może cię zirytować, ponieważ możesz wierzyć, iż jesteś "lepszy od nich", ponieważ są tylko "grupą parweniuszy", którzy zachowują się w "raczej niepoważny sposób".

O wiele łatwiej jest być wrogo nastawionym i okrutnym wobec "bardzo złowrogiej osoby" niż być wrogim i okrutnym wobec normalnej osoby ze zwykłymi uczuciami i aspiracjami.

Jeśli "normalnie stajesz się dość zaniepokojony", gdy zadajesz cierpienie innym ludziom, to adrenochrom może zastąpić to "uczuciem bezinteresowności". Wszelka "początkowa pokora" może zostać zastąpiona poczuciem, iż jesteś "raczej ponad" wszystkimi "niepoważnymi pytaniami", które są ci zadawane, a które są przecież "głupimi i zbędnymi pytaniami".

Jeśli twoja rola publiczna wymaga od ciebie przebiegłości, Adrenochrome może pomóc ci "grać w ich małą grę" lub "grać w grę", nie czując się "szczególnie zdenerwowanym" z powodu czegokolwiek, jednocześnie wierząc, iż jesteś "właściwie przy zdrowych zmysłach".

Powszechnie wiadomo, iż ci, którzy wspinają się na szczyty wielu zawodów, mają tendencje psychopatyczne i socjopatyczne. Niektórzy ludzie rodzą się psychopatami i socjopatami. Niektóre nie są, więc być może potrzebują niewielkiej pomocy chemicznej.

PRZYPISY:

1) Sound Of Freedom: The Passion of the Censors by Iain Davis 02 sierpnia 2023, https://www.ukcolumn.org/article/sound-of-freedom-the-passion-of-the-censors.

2) Jak QAnon ma obsesję na punkcie "Adrenochromu", wyimaginowanego narkotyku, który Hollywood "zbiera" od dzieci KAPELUSZ Z FOLII ALUMINIOWEJ Tarpley Hitt The Daily Beast"'Adrenochrome': Wyimaginowany narkotyk QAnon Hollywood "zbiera" od dzieci. 14 sierpnia 2020, https://www.thedailybeast.com/how-qanon-became-obsessed-with-adrenochrome-an-imaginary-drug-hollywood-is-harvesting-from-kids.

3) Mroczna wirusowość spisku krwiozbioru w Hollywood Wielowiekowy antysemicki mit rozprzestrzenia się swobodnie w skrajnie prawicowych zakątkach mediów społecznościowych – sugerując, iż nadszedł nowy cyfrowy Ciemny Wiek. OPINIA WIRED Brian Friedberg 31 lipca 2020 r., https://www.wired.com/story/opinion-the-dark-virality-of-a-hollywood-blood-harvesting-conspiracy/.

4) Rozplątanie teorii spiskowych wokół adrenochromu autorstwa: Jennifer Walker-Journey HowStuffWorks." 14 grudnia 2022 r., https://science.howstuffworks.com/adrenochrome.htm.

5) CHEMIA ADRENOCHROMU I ZWIĄZKÓW POKREWNYCH, R. A. HEACOCK hem. Rev. 1959, 59, 2, 181–237 1 kwietnia 1959 https://doi.org/10.1021/cr50026a001

6) Wpływ środków redukujących na zmiany wywołane adrenochromem w sercu. Sinsal PK, Yates JC, Beamish RE i Dhalla NS: Arch. Pathol. Lab. Med., 105:664-669,1981." Wpływ środków redukujących na zmiany w sercu wywołane adrenochromem." https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/6895456/.

7) Wpływ adrenochromu i niacyny na elektroencefalogram epileptyków. Szatmari A, Hoffer A i Schneider R: Am. J. Psychiatry, 3:603-616,1955. "Wpływ adrenochromu i niacyny na elektroencefalogram epileptyków." https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/13228716/.

8) Hipoteza adrenochromu i psychiatria autorstwa dr n. med. A. Hoffera i dr n. med. H. Osmonda http://orthomolecular.org/library/jom/1999/articles/1999-v14n01-p049.shtml.

9) Hipoteza adrenochromu schizofrenii ponownie zbadana. Hoffer A: J. Ortho. Psych., 10:98-118, 1981. "Powrócono do hipotezy adrenochromowej schizofrenii. – APA PsycNet." https://psycnet.apa.org/record/1982-12235-001.

10) WPŁYW ADRENOCHROMU I ADRENOLUTYNY NA ZACHOWANIE ZWIERZĄT I PSYCHOLOGIĘ CZŁOWIEKA Przez A . Hoffer International Review of Neurobiology Tom 4, 1962, strony 307-371 https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0074774208600252.

Autor: Naukowiec biomedyczny, Simon Lee, specjalista ds. naukowych, Anew UK.

Przetlumaczono przez translator Google

zrodlo:https://expose-news.com/