Czyżby Biały Dom dał polecenie otwarcia przejść granicznych z Białorusią na Podlasiu?
Jesteśmy świadkami nieoczekiwanego zwrotu w „polityce wschodniej” w wykonaniu rządu i premiera Tuska osobiście, jako sygnaliście tej niespodzianki. Jeszcze niedawno zamykano, uszczelniano granicę z Białorusią, a Aleksander Łukaszenka nazywany był satrapą wewnętrznym i narzędziem w imperialnej polityce W. Putina wobec Europy Wschodniej, a choćby poza granicę „świętej rzeki Odry”.
Nie wiem, czy minęły sny o Międzymorzu, Trójmorzu, czy zbudowania pasa sanitarnego między „Ruskim Światem” a światem „Zachodniej Demokracji i Tolerancji”, czy też przyczyny są banalne i sprowadzają się do wzajemnych „uprzejmości” między prezydentami Trumpem i Łukaszenką oraz decyzji grona najważniejszych decydentów Chabad Lubawicz, którym został nadany status – ”wykonać”!
Zapewne nie ma jednomyślności między między centralami w Nowym Jorku i Londynie odnośnie dalszych działań w Europie Środkowej, głównie w przestrzeni poradzieckiej. Stąd ten korowód na Ukrainie i stąd zadziwiające „decyzji” Wilna i Warszawy. Wilno -zgodnie z poleceniami Londynu(?) zamyka granicę z Białorusią, a Warszawa-zgodnie z poleceniami Waszyngtonu/Nowego Jorku planuje otwarcie dwóch przejść granicznych: w Kuźnicy Białostockiej i w Bobrownikach, a niedługo choćby trzeciego, a może i czwartego przejścia ?
Przy okazji Forum Spójności i Rozwoju Granicznego Unii Europejskiej jaki odbyło się 28 października br. w Białymstoku, i które zgromadziło przedstawicieli rządu, samorządowców i przedsiębiorców Podlasia premier D. Tusk ( wprawdzie z bólem rysującym się na „zatroskanej twarzy”) oznajmił zwrot w polityce granicznej z Białorusią. Zostało to przyjęte brawami przez zebranych.
Przyszłość i bezpieczeństwo Europy Wschodniej kształtują się dziś – takie hasło przewodnie przyświecało Forum z udziałem liderów polityki i biznesu, poświęconego integracji działań ukierunkowanych na obronność z inwestycjami rozwojowymi, cyberbezpieczeństwem, inteligentnymi specjalizacjami, transformacji gospodarczej oraz technologicznej.
Jak przystało na „poważne forum” przyjęto także „poważną deklarację”, niżej jej treść:
DEKLARACJA PODLASKA
w sprawie spójności i rozwoju regionów granicznych Unii Europejskiej
My, uczestnicy „Forum spójności i rozwoju granicznego Unii Europejskiej” poświęconego przyszłości wschodnich regionów przygranicznych UE, zgromadzeni w Białymstoku 28 października 2025 r., w obecności przedstawicieli Sejmu i Senatu, Rządu Rzeczypospolitej Polskiej, Komisji Europejskiej oraz władz regionalnych podkreślamy, że:
• Wschodnie regiony przygraniczne Unii Europejskiej pełnią dziś rolę strategicznego bufora bezpieczeństwa, odporności społecznej i gospodarczej całej Wspólnoty. Chronią granicę całej Unii, jednocześnie ponosząc szczególne koszty kryzysów migracyjnych, agresji Federacji Rosyjskiej na Ukrainę oraz zerwania tradycyjnych więzi handlowych ze wschodnimi sąsiadami.
• Ich potencjał rozwojowy, społeczny i gospodarczy musi być traktowany jako kwestia o znaczeniu strategicznym dla całej Wspólnoty. Apelujemy o przyjęcie i wdrożenie Paktu na rzecz Wschodnich Regionów Przygranicznych Unii Europejskiej, jako strategicznego instrumentu w ramach polityki spójności i bezpieczeństwa Unii na lata 2028 – 2034, który zapewni:
1. Specjalny status rozwojowy i bezpieczeństwa dla regionów granicznych – uznanie w prawodawstwie UE unikalnych wyzwań regionów granicznych, w tym ich roli w ochronie granic zewnętrznych i zarządzaniu skutkami kryzysów geopolitycznych.
2. Dedykowane instrumenty finansowe i legislacyjne – wyższe poziomy dofinansowania, systemy ulg w daninach publicznych, preferencyjne traktowanie w algorytmach podziału środków, elastyczne zasady koncentracji tematycznej.
3. Wsparcie strategicznych inwestycji w bezpieczeństwo, infrastrukturę transportową, zdrowie publiczne, cyberodporność, energię oraz rolnictwo – traktowanych jako elementy spójności i odporności całej Unii. Jednocześnie podkreślamy, iż przekierowywanie środków z funduszy spójności na cele militarne mogłoby osłabić potencjał rozwojowy, zwłaszcza regionów najmniej rozwiniętych i przygranicznych, co byłoby w sprzeczności z podstawami polityki spójności.
4. Mechanizmy rekompensat i odbudowy gospodarczej – dla przedsiębiorstw, społeczności lokalnych i sektorów dotkniętych skutkami zerwania więzi handlowych i migracji.
5. Programy zatrzymania i rozwoju kapitału ludzkiego – w tym inwestycje w edukację, kompetencje
przyszłości, mobilność zawodową i innowacje społeczne.
6. Stałą europejską inicjatywę na rzecz regionów przygranicznych, z jasnym mandatem, budżetem
i mechanizmami koordynacji między poziomami zarządzania. Wzywamy Komisję Europejską, Parlament Europejski, Radę UE oraz rządy państw członkowskich do wpisania tych zasad w ramy prawne i finansowe Unii na lata 2028 – 2034 i kolejne okresy programowania.
Deklarujemy gotowość ścisłej współpracy w ramach wielopoziomowego partnerstwa od instytucji unijnych i rządów krajowych, po władze regionalne, samorządy, inicjatywy klastrowe i społeczności lokalne dla budowy silnych, odpornych, bezpiecznych i zintegrowanych regionów na wschodnich granicach Unii Europejskiej. Wschodnie regiony przygraniczne są nie tylko granicą, ale także bramą do przyszłości zintegrowanej i solidarnej Europy.
———————-
Refleksja:
Jak sobie przypominam, w stosunkowo nieodległej przeszłości formułowano już, z inicjatywy Polski i Szwecji, program dotyczący tzw. Partnerstwa Wschodniego, którego celem miało być zacieśnienie współpracy między UE a sześcioma krajami Europy Wschodniej i Kaukazu Południowego: Ukrainą, Mołdawią, Białorusią, Gruzją, Armenią i Azerbejdżanem. Uruchomienie programu oficjalnie nastąpiło 7 maja 2009 r. w Pradze. Partnerstwo Wschodnie miało być kontynuacją programem rozszerzenia UE po zakończonym sukcesem (dla zachodnich decydentów) rozszerzeniem UE w roku 2004 ( m.in. akcesji Polski do UE).
Ze wspomnianej szóstki państw póki co jedynie Białoruś oparła się presji. Wobec Ukrainy zastosowano wariant siłowy i twardo kolonialny. Wobec pozostałej czwórki państw mieszany wariant kontrolowanego chaosu oraz korupcji politycznej i oligarchizacji.
Mam jeszcze w uszach treść bezczelnego szantażu politycznego i propozycji korupcji politycznej Radosława Sikorskiego z początku 2010 r. – wygłoszonych publicznie w stosunku prezydenta Białorusi Aleksandra Łukaszenki. Ta bezczelność oraz kłamstwa o przesladowaniu Polaków skłoniło wówczas, tj. w 2010 r. ,ekipę WPS Production, do zwrócenia się do ambasady Republiki Biaóruś w Polsce o wyrażnei zgody na realizacje reportażu dokumentalnego „Polacy na Białorusi”, a rok później reportażu „Druga Japonia”.
Obecnie, po 15 latach doświadczeń, po kijowskim Majdanie z 2014 r. ; po wielu latach ekonomicznych sankcji i prób politycznej izolacji na przemian z wzniecaniem majdanu na Białorusi; po ponad 3,5 letnim trwaniu wojny proxy Rosji z Ukrainą ( a w zasadzie z NATO), przy niestety braku sprecyzowanej idei rozwojowej Rosji – Zachód kolejny raz rozpoczyna proces rozmontowywania spójności Białorusi i Rosji poprzez miękkie dźwignie ekonomiczne i polityczne oraz twardy szantaż militarny i groźbę potencjalnego konfliktu zbrojnego, którego główną ofiarą oprócz tzw. Pribałtyki może być Polska i Białoruś.
Efekty nowej rozgrywki regionalnej, a być może choćby ponadregionalnej, powinny być widoczne w ciągu najbliższych 6-12 miesięcy.
PZ
——————
Aneks:
