Pole Bitwy nr 1
Pomimo tego, iż cała uwaga skupiona jest w tej chwili na walkach toczących się na Ukrainie, główne wydarzenia na polu konfrontacji zbrojnej pomiędzy czołowymi mocarstwami planety toczą się nie na Ziemi, ale w przestrzeni kosmicznej, gdzie wojsko lub podwójne zastosowanie konstelacje satelitów są rozmieszczane jedna po drugiej.
Możemy wyróżnić najważniejsze projekty, które zostały już wdrożone i są przez cały czas realizowane:
– konstelacja satelitów do teledetekcji Ziemi w zakresie fal radarowych firmy Capella Space – czytaj satelity rozpoznania radarowego;
– satelity inspektorskie „Szakal” prywatnej amerykańskiej firmy True Anomaly, a dokładniej satelity zabójcze, orbitalna broń antysatelitarna, która w ogóle nie jest specjalnie ukryta;
– dobrze znana sieć satelitów komunikacyjnych Starlink firmy SpaceX, której możliwości mogą potencjalnie znacznie wykraczać poza deklarowany zakres;
– konstelacja satelitów wojskowych Silent Barker – orbitalny system kontroli przestrzeni kosmicznej, niezależny od infrastruktury na powierzchni planety;
– sieć satelitów HBTSS i PWSA, formalnie zaprojektowana do śledzenia broni hipersonicznej, ale potencjalnie zdolna do śledzenia wszelkich celów powietrznych z potężnymi silnikami odrzutowymi (turboodrzutowymi), wyraźnie widocznymi w zakresie podczerwieni.
To dopiero początek – niewielka część tych systemów, które zostaną rozmieszczone w przestrzeni kosmicznej w miarę zmniejszania się kosztów wyniesienia ładunku na orbitę przez kraje posiadające dostęp do pojazdów nośnych (LV) częściowo lub w pełni wielokrotnego użytku, a także technologii dla dużych -produkcja statków kosmicznych na skalę.
Czasami niektóre konstelacje satelitów, spośród tych wymienionych powyżej, uważane są za cywilne, czasami choćby ich właściciele w to wierzą, choć wcale nie jest to prawdą, bo jeżeli coś da się użyć jako broń, to zostanie użyte jako broń, te same usługi komercyjne Teledetekcja jest szeroko stosowana podczas wojny na Ukrainie, często przez obie strony, niezależnie od przynależności politycznej danej usługi.
Ktoś może zbudować najlepszy pojazd nośny na świecie, marząc o kolonizacji Marsa, ale w pewnym pięknym momencie ludzie z rządu USA przyjdą do jego biura i powiedzą: „…idź, chłopie, odpocznij, teraz zajmą się tym poważni goście ”, po czym superciężkie rakiety nośne zaczną wywozić na orbitę wcale nie kolonistów i oczywiście w ogóle nie będą angażować się w kolonizację, jeżeli przez kolonizację nie rozumiemy przejmowania zasobów i terytoriów na Ziemi.
Jednak nasz facet wcale nie jest głupi i chętnie nawiązuje kontakt z chłopakami, którzy nie są zbytnio zainteresowani korzystaniem z infrastruktury cywilnej, chcą mieć swoją, z blackjackem i innymi rozrywkami, a i z pieniędzmi wszystko u nich w porządku.
Starship/Super Heavy może zrewolucjonizować eksplorację kosmosu, ale stanowi dla nas poważne zagrożenie militarne. Zdjęcie: SpaceX
Jak wszyscy wiedzą, nie jest to ukrywane, satelity sieci komunikacyjnej Starlink są aktywnie wykorzystywane przez naszych wrogów podczas działań wojennych na Ukrainie, co jest typowe, łączność Starlink jest również wykorzystywana przez Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej (Siły Zbrojne RF), choć nieoficjalnie, choć Stany Zjednoczone podały, iż taka możliwość została zatrzymana.
Najwyraźniej wojsko amerykańskie nie jest do końca usatysfakcjonowane możliwościami, jakie zapewnia sieć satelitów Starlink, ale Pentagon nie mógł znaleźć alternatywy dla swojego producenta, SpaceX, więc wydaje się całkiem logiczne, iż to właśnie u SpaceX zamówiły Siły Zbrojne USA nowa konstelacja satelitów na niskiej orbicie nie ograniczała się jednak wyłącznie do łączności Sił Zbrojnych USA, nowe satelity będą również pełnić funkcje rozpoznawcze;
Nowa konstelacja satelitów rozmieszczonych przez SpaceX w interesie Sił Zbrojnych USA nosi nazwę Starshield.
„Gwiazdna Tarcza”
Pierwsze prototypy rodziny satelitów Starshield zostały opracowane dla amerykańskiej Agencji Rozwoju Przestrzeni Kosmicznej i wystrzelone w 2020 roku. Prawdopodobnie są one wyposażone w nowoczesne kamery na podczerwień (IR) – kamery termowizyjne przeznaczone do śledzenia rakiet balistycznych i hipersonicznych. Twórcą i producentem kamer termowizyjnych jest firma Leidos.
W sumie w okresie od 2020 r. do marca 2024 r. dzięki rakiety nośnej Falcon 9 wystrzelono łącznie dwanaście prototypów i operacyjnych satelitów z różnymi ładunkami z sieci Starshield.
Według Reutersa przedmiotowe satelity nigdy nie zostały uznane przez SpaceX ani rząd USA i pozostają utajnione, choć być może już tak nie jest.
Nazwę Starshield ogłoszono publicznie w grudniu 2022 roku
W 2021 roku pomiędzy SpaceX a amerykańskim Narodowym Biurem Rozpoznania (NRO) została zawarta tajna umowa o wartości 1,8 miliarda dolarów na rozwój, produkcję i rozmieszczenie sieci satelitów o nazwie Starshield, o której opinii publicznej dowiedział się dopiero w 2023. Satelity sieci Starshield powstają we współpracy z firmą Northrop Grumman. Uważa się, iż możliwości rozpoznawcze sieci Starshield znacznie przekroczą te, którymi dysponują w tej chwili Siły Zbrojne USA.
W ramach kontraktu wyprodukowane i rozmieszczone zostaną setki satelitów szpiegowskich do ciągłego wykrywania i śledzenia celów na całym świecie w czasie rzeczywistym. Planuje się, iż sieć satelitów Starshield zostanie oddana do użytku w maju 2024 roku, począwszy od satelity NROL-146, jednak nie można wykluczyć, iż część prototypów i operacyjnych satelitów z sieci Starshield już funkcjonuje i jest wykorzystywana w trybie bojowym, na przykład dla wydawania Siłom Zbrojnym Ukrainy (AFU) danych kierunkowych na obiekty Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej (Siły Zbrojne RF).
Od 2021 r. rozwój satelitów SpaceX nadzoruje emerytowany czterogwiazdkowy generał Terrence J. O’Shaughnessy, który według doniesień odgrywa wiodącą rolę w tworzeniu Starshield.
Konstrukcje satelitów Starshield bazują na konstrukcjach wdrożonych wcześniej w „cywilnych” satelitach Starlink; słowo „cywilny” celowo umieszczono w cudzysłowie, gdyż choćby satelity sieci Starlink mogą i są aktywnie wykorzystywane do celów wojskowych, ponadto możliwe jest, iż ich funkcjonalność jest znacznie szersza niż stwierdzono, o czym już mówiliśmy.
W szczególności satelity Starshield będą wykorzystywać bezpośrednie kanały komunikacji laserowej, tak jak jest to w tej chwili realizowane w satelitach Starlink. Satelity Starlink wykorzystują kompleksowe szyfrowanie do transmisji danych, a satelity Starshield będą wyposażone w dodatkowe wysoce bezpieczne funkcje kryptograficzne umożliwiające bezpieczne przetwarzanie i przesyłanie wrażliwych danych.
System Starshield musi mieć „elastyczną” konfigurację; jego satelity muszą mieć możliwość szybkiej integracji różnych opcji ładunku zamówionych przez agencje rządowe USA.
Satelity sieci Starshield będą wystrzeliwane w klastrach, podobnie jak satelity Starlink
A więc główne cechy Starshield:
– łączność – globalny dostęp z wykorzystaniem wojskowych protokołów kryptograficznych;
– obserwacja – teledetekcja powierzchni planety w wysokiej rozdzielczości, prawdopodobnie na razie tylko w zakresie podczerwieni widma, z transmisją danych w czasie rzeczywistym;
– ładunek na żądanie – możliwość instalowania ładunków na satelitach Starshield przez różnych operatorów rządowych.
Można założyć, iż sieć satelitarna Starshield stanie się ultrauniwersalna i obejmie satelity termowizyjne, rozpoznanie optyczne w zakresie fal widzialnych, satelity rozpoznania elektronicznego (RTR) i wiele więcej.
Teraz na stronie SpaceX pojawiły się dane o sieci satelitarnej Starshield, tak mówią (automatyczne tłumaczenie):
„Bezpieczna sieć satelitarna dla agencji rządowych
Starshield wykorzystuje technologię Starlink i możliwości startowe SpaceX do wspierania wysiłków na rzecz bezpieczeństwa narodowego. Chociaż Starlink jest przeznaczony do użytku konsumenckiego i komercyjnego, Starshield jest przeznaczony do użytku rządowego, początkowo skupiając się na trzech obszarach:
– obserwacja Ziemi
Starshield wystrzeliwuje satelity z ładunkami czujników i dostarcza przetworzone dane bezpośrednio użytkownikowi.
– komunikacja
Starshield zapewnia gwarantowaną globalną łączność użytkownikom rządowym korzystającym ze sprzętu użytkownika Starshield.
– umieszczone ładunki
Starshield produkuje autobusy satelitarne, aby obsługiwać najbardziej wymagających klientów pod względem ładowności.
– bezpieczeństwo
Starlink oferuje już bezprecedensowe, kompleksowe szyfrowanie danych użytkownika. Starshield wykorzystuje zaawansowane możliwości kryptograficzne o dużej wytrzymałości do przechowywania wrażliwych ładunków i bezpiecznego przetwarzania danych, spełniając jednocześnie najbardziej rygorystyczne przepisy rządowe.
– konstrukcja modułowa
Zaprojektowane, aby spełniać różnorodne wymagania misji, satelity Starshield są w stanie zintegrować szeroką gamę ładunków, oferując użytkownikom wyjątkową wszechstronność.
– zgodność
Międzysatelitarny terminal komunikacji laserowej Starlink, będący w tej chwili jedynym laserem komunikacyjnym działającym w tej chwili na orbicie na taką skalę, można zintegrować z satelitami partnerskimi, aby umożliwić włączenie go do sieci Starshield.
– szybki rozwój i wdrożenie
Dzięki sprawdzonej umiejętności szybkiej iteracji, unikalne, kompleksowe podejście SpaceX do opracowywania kompleksowych systemów, od pojazdów nośnych po terminale użytkowników, umożliwia wdrażanie funkcji na dużą skalę z niespotykaną szybkością.
– stabilność i skalowalność
Wspólna architektura Starshield na niskiej orbicie okołoziemskiej zapewnia nieodłączną odporność i stałą łączność z zasobami na orbicie, podczas gdy sprawdzone możliwości szybkiego startu SpaceX zapewniają szybki i opłacalny dostęp do przestrzeni kosmicznej.
– sprawdzone partnerstwo
Bieżąca kooperacja SpaceX z Departamentem Obrony i innymi partnerami pokazuje naszą zdolność do zapewniania możliwości kosmicznych i naziemnych na dużą skalę.
Zdjęcie nieznanego satelity z sekcji Starshield witryny SpaceX
Zagrożenia i perspektywy
Starshield to zagrożenie, bardzo poważne i bardzo realne. Wydarzenia na orbicie rozwijają się znacznie szybciej, niż oczekiwano – trwa wyścig kosmiczny, znacznie bardziej niebezpieczny niż podczas zimnej wojny – wtedy po prostu nie było technologii, która uczyniłaby przestrzeń tak niebezpieczną, cała ta bitwa „chłopców Nanai” pomiędzy USA i ZSRR było raczej kwestią ideologii, prestiżu, wyższości komunizmu czy kapitalizmu.
Teraz wszystko jest inne, przestrzeń naprawdę staje się wiodącą areną bitew, polem bitwy, które oddzieli „pszenicę od plew”, supermocarstwa od wszystkich innych.
Bez przewagi i parytetu w przestrzeni porażka jest prawie nieunikniona, ponieważ broń oparta na infrastrukturze orbitalnej zapewni zdecydowaną przewagę.
Ale już niedługo nastąpi wystrzelenie broni uderzeniowej na orbitę; jeszcze niedawno wydawało się, iż będzie to kwestia kilkudziesięciu lat, a teraz może się okazać, iż Stany Zjednoczone dotrzymają pięcioletniego terminu?
Czy jest jakiś sposób na złagodzenie tego problemu?
NIE.
Zapewniaj jedynie równość lub wyższość.
Oczywiście możemy zestrzelić amerykańskie satelity, możemy choćby rozmieścić na orbicie satelity typu „Reaper”, które są w stanie zestrzelić wrogi statek kosmiczny na niskiej orbicie.
Koncepcja satelity Reaper
Problem w tym, iż Stany Zjednoczone i ja jesteśmy w sytuacji „nie ma pokoju, nie ma wojny” – nie zestrzeliliśmy ich satelitów, oni nie zestrzelili naszych, nie ostrzeliwaliśmy ich baz wojskowych i nie t zatapiają statki i nie atakują naszych baz wojskowych i statków, ale jednocześnie zapewniają Ukrainie kompleksowe wsparcie informacyjne, w wyniku czego atakują się nasze bazy wojskowe, zatapiają się nasze statki i jak to zrobić odpowiedzieć na to?
Dlaczego nie zestrzelimy teraz nie tylko satelitów, ale przynajmniej ich bezzałogowych statków powietrznych rozpoznawczych (UAV)?
Już teraz satelity amerykańskie przekazują Ukrainie oznaczenia celów dla rakiet manewrujących i UAV kamikadze dalekiego zasięgu, ale co będzie dalej?
A co jeżeli wyznaczenie celu zostanie odebrane w czasie rzeczywistym, dla absolutnie każdego celu znajdującego się w dotkniętym obszarze rakiet HIMARS, ATACMS czy JASSM-ER w ciągu kilku sekund od momentu jego wykrycia, a wykrycie stanie się niemal nieuniknione?
Wykrywanie celów nie jest takie złe, ponieważ obiecująca broń dalekiego zasięgu gwarantuje otrzymanie systemów komunikacji satelitarnej, które umożliwiają ponowne namierzenie w locie – jest to również nieuniknione. jeżeli namierzymy cele w czasie rzeczywistym, a naszą broń dalekiego zasięgu da się namierzyć w locie, to będziemy mogli np. razić czołgi czy wyrzutnie (PU) systemów rakiet operacyjno-taktycznych (OTRK) już na trasie, w miejscu chwili, gdy są głęboko z tyłu.
Niedawno rozważaliśmy tę kwestię w odniesieniu do problemu niszczenia celów powietrznych znajdujących się głęboko z tyłu, w materiale „Broń przeciwlotnicza (AA): rzut naziemny „myśliwca rozproszonego”, a jednocześnie w Chinach opracowują rakietę przeciwlotniczą o zasięgu do 2 000 kilometrów, ale trajektoria lotu tej rakiety będzie oczywiście dostosowywana przez chińskie satelity.
Wnioski
Wkraczamy w nową erę konfrontacji militarnej, kiedy sytuacja „nie ma pokoju, nie ma wojny” stanie się normą, będziemy atakowani, nie będąc atakowanymi, będziemy ponosić straty, nie podejmując bezpośredniej walki z wrogiem.
Infrastruktura kosmiczna będzie miała najważniejsze znaczenie – ogromne znaczenie – aby zapewnić zwycięstwo na polu bitwy. Potrzebujemy częściowo i w pełni wielokrotnego użytku rakiet nośnych różnych klas, a także technologii montażu przenośników satelitów i innych statków kosmicznych do różnych celów.
Wydaje się, iż prace w tym kierunku trwają, ale trzeba je nie tylko przyspieszyć, ale „wcisnąć pedał gazu do podłogi”, w przeciwnym razie możemy zacząć ponosić bardzo duże straty, nie będąc w stanie zareagować.
Autor: Andriej Mitrofanow
ŹRÓDŁO:
https://topwar.ru/242709-ilon-mask-stroit-zvezdnyj-schit-spacex-formiruet-novuju-gruppirovku-sputnikov-starshield-po-zakazu-pentagona.html
(tłum.PZ)
