Bohaterscy żydzi w batalionie "parasol".atak na gęsiówkę. wyzwolenie obozu w warszawie.

BOHATERSCY ŻYDZI W BATALIONIE „PARASOL”.ATAK NA GĘSIÓWKĘ. WYZWOLENIE OBOZU W WARSZAWIE.

HEROICZNA WALKA BATALIONU „ZOŚKA”.

Autor Tomasz Szarota – historyk, publicysta

„Gęsiówka” – zwyczajowa nazwa kompleksu więziennego mieszczącego się w Koszarach Wołyńskich przy zbiegu ulic Gęsiej i Zamenhofa w Warszawie. W latach niemieckiej okupacji oraz w okresie stalinowskim nazwą tą określano różne obiekty więzienne i obozowe mieszczące się w rejonie ul. Gęsiej, w tym obóz koncentracyjny KL Warschau.

Przed II Wojną Światową przy zbiegu ulic Gęsiej i Zamenhofa na warszawskim Muranowie mieściły się koszary artyleryjskie, wybudowane jeszcze w czasach stanisławowskich. W 1875 kompleks koszarowy został przekształcony przez władze carskie w więzienie wojskowe. Tę samą funkcję koszary pełnił również w okresie II Rzeczypospolitej. W latach 1920–1939 mieściło się tam Wojskowe Więzienie Śledcze. Kompleks więzienny był zwyczajowo nazywany „Gęsiówką.

Podczas oblężenia Warszawy we wrześniu 1939 roku zabudowania koszar mocno ucierpiały na skutek niemieckich bombardowań. W październiku 1940 roku kompleks więzienny znalazł się w granicach getta warszawskiego.

W stosunkowo najlepszym stanie przetrwał oblężenie frontowy gmach przylegający do ul. Zamenhofa, stąd ulokowano tam pocztę, posterunek żydowskiej służby porządkowej(Ordnungdienst – policja żydowska) oraz kilka agend gminy żydowskiej. Z kolei 15 listopada 1940 roku – według innych źródeł latem 1941 roku – na terenie koszar zorganizowano tzw. Areszt Centralny dla dzielnicy żydowskiej (niem. Zentralarrest für jüdischen Wohnbezirk). Obiekt ten w latach 1941–1942, a także w literaturze powojennej, nazywany był „Gęsiówką”.

Areszt mieścił się początkowo w niewielkim budynku przy ul. Gęsiej 22. Mógł on pomieścić zaledwie od kilkudziesięciu do stu aresztantów, tymczasem liczba uwięzionych Żydów bardzo gwałtownie przekroczyła 1500.

W tej sytuacji konieczna okazała się rozbudowa więzienia, skutkująca jego stopniowym rozszerzaniem się w kierunku ul. Lubeckiego.

Z powodu stałego przepełnienia oraz trudnych warunków bytowych i sanitarnych w Areszcie Centralnym panowała duża śmiertelność (obfite żniwo zbierały zwłaszcza gruźlica i tyfus). Na więziennym dziedzińcu odbywały się liczne egzekucje. W czasie niemieckich akcji wysiedleńczych więzienie pełniło funkcję jednego z punktów zbiorczych dla transportów do obozu zagłady w Treblince.

Areszt Centralny został zlikwidowany po wybuchu powstania w getcie warszawskim.

Jesienią 1942 roku Niemcy zorganizowali przy ul. Gęsiej tzw. „Wychowawczy obóz pracy policji bezpieczeństwa” (niem. Arbeitserziehungslager der Sicherheitspolizei Warschau, /AEL/).

Obóz ten również nazywany był „Gęsiówką”. Ulokowany został w części zabudowań dawnego więzienia wojskowego oraz w barakach wybudowanych na jego podwórzach. zwykle przebywało w nim jednorazowo od 300 do 400 więźniów.

AEL miał charakter obozu karnego dla Polaków. Jego więźniami były w większości wypadków osoby zatrzymane za wykroczenia i drobne przestępstwa, np. czarnorynkowy handel, nielegalne przekroczenie granicy, brak karty pracy, przebywanie na ulicach po godzinie policyjnej. Bogusław Kopka podaje, iż do obozu kierowano także chłopów podejrzewanych o pomoc partyzantom oraz niektórych więźniów zwolnionych z więzienia na Pawiaku. Prawdopodobnie obóz służył również jako miejsce tymczasowego zatrzymania Żydów schwytanych „po aryjskiej stronie” Warszawy.

Warunki bytowe w wychowawczym obozie pracy były trudne, niemniej nieporównywalnie lepsze niż np. na pobliskim Pawiaku.

Na co dzień więźniowie pracowali w niemieckich przedsiębiorstwach lub w warsztatach rzemieślniczych produkujących na potrzeby Niemiec, a także wykonywali rozmaite prace na terenie Pawiaka, siedziby Gestapo w al. Szucha, czy w niemieckich koszarach i magazynach. Zatrudniano ich ponadto przy robotach rozbiórkowych na terenie byłego getta. Polscy więźniowie przebywali w obozie przez 56 dni. zwykle po zakończeniu kary oddawano ich do dyspozycji niemieckiego urzędu pracy i wywożono na roboty przymusowe do Niemiec.

Na przełomie listopada i grudnia 1943 roku wychowawczy obóz pracy został przeniesiony na ul. Litewską 14 w Śródmieściu Południowym, gdzie zajął budynek dawnego Domu Dziecka im. Baumanów.

Na mocy decyzji Reichsführera-SS Heinricha Himmlera w Warszawie utworzony został w drugiej połowie 1943 roku obóz koncentracyjny, znany powszechnie pod nazwą KL Warschau.

Obóz zorganizowano na terenie byłego getta, adaptując w tym celu budynki dawnego więzienia wojskowego oraz przyległe do niego place rozciągające się wzdłuż ul. Gęsiej – od ul. Zamenhofa po ul. Okopową.

Początek działalności obozu datowany jest na 19 lipca 1943, kiedy to przybyła tam pierwsza grupa więźniów, w większości niemieckich kryminalistów z KL Buchenwald. Pierwszy transport więźniów żydowskich trafił natomiast na Gęsią 31 sierpnia 1943 (skierowany z obozu Auschwitz-Birkenau). KL Warschau funkcjonował początkowo jako samodzielny obóz, ale w związku z licznymi nadużyciami i korupcją szerzącą się wśród członków jego załogi, został z dniem 1 maja 1944 zdegradowany do rangi filii obozu na Majdanku. Ludność stolicy z czasem również KL Warschau zaczęła określać mianem „Gęsiówki”.

Minimalna liczba więźniów, którzy przeszli przez obóz koncentracyjny przy ul. Gęsiej szacowana jest na 7250. Do KL Warschau kierowano przede wszystkim Żydów z różnych państw Europy – Węgier, Grecji, Niemiec, Francji oraz państw Beneluksu. Znalazła się tam również niewielka liczba polskich Żydów. Wśród więźniów przeważali mężczyźni poniżej 40. roku życia. Byli oni zmuszani do pracy przy rozbiórce ruin getta oraz przy pozyskiwaniu i segregowaniu wszelkiego wartościowego mienia znajdującego się jeszcze na jego terenie. Na skutek wyniszczających warunków pracy, głodu, chorób oraz okrucieństwa strażników śmiertelność wśród więźniów była bardzo wysoka.

W latach 1943–1944 obóz oraz rozciągające się wokół niego ruiny służyły także Niemcom jako miejsce masowych egzekucji. Rozstrzeliwano tam polskich więźniów politycznych, warszawiaków schwytanych w czasie ulicznych łapanek, a także Żydów ujętych po „aryjskiej stronie” Warszawy. Instytut Pamięci Narodowej szacuje liczbę ofiar KL Warschau na ok. 20 tys. osób, w tym ok. 10 tys. Polaków (w statystyce tej ujęto zarówno zamordowanych więźniów, jak też osoby rozstrzelane na terenie obozu lub w jego sąsiedztwie).

W związku ze zbliżaniem się Armii Czerwonej Niemcy przystąpili latem 1944 do ewakuacji obozu.

28 lipca blisko 4 tys. więźniów popędzono pieszo do Kutna. Tych, którzy przeżyli ów „marsz śmierci” wywieziono 2 sierpnia do KL Dachau. 5 sierpnia, w piątym dniu powstania warszawskiego, obóz przy ul. Gęsiej został zdobyty przez żołnierzy Batalionu „Zośka”, którzy wyzwolili ostatnich przybywających w nim jeszcze więźniów. Według danych dowództwa Armii Krajowej powstańcy uwolnili tego dnia 348 Żydów, w tym 24 kobiety.

Z militarnego punktu widzenia powstańcy warszawscy zamiast 5 sierpnia 1944 roku atakować Gęsiówkę, mogli ją obejść. Podjęli jednak inną decyzję. Dlaczego?

Po upadku powstania w getcie warszawskim, rozkazem Himmlera z 11 czerwca 1943 r. na terenie ruin utworzony został obóz koncentracyjny, zwany potocznie Gęsiówką (od ul. Gęsiej).

Przywożeni z innych obozów oraz z państw okupowanej Europy więźniowie-Żydzi mieli za zadanie wydobywanie z ruin zdatnych do użytku materiałów budowlanych, wywożenie gruzu oraz plantowanie terenu. Obóz w kwietniu roku następnego stał się filią Majdanka.

W końcu lipca 1944 r. Niemcy przystąpili do jego ewakuacji. W dniu wybuchu Powstania Warszawskiego, 1 sierpnia, w obozie, którego załogę stanowiło ok. 90 esesmanów, przebywało ok. 430 żydowskich więźniów. Tego samego dnia 50 z nich skierowali Niemcy do prac porządkowych w rejonie byłego Umschlagplatzu. Tam zostali uwolnieni przez oddział Kedywu. Wśród pozostałych najwięcej było, jak uważa Bronisław Anlen (więzień tego obozu), obywateli polskich, potem Greków, Węgrów i Francuzów, ale nie brakło także obywateli belgijskich, holenderskich i czeskich.

OBŁĘDNA RADOŚĆ

Dlaczego zaatakowano Gęsiówkę? Złożyło się na to kilka powodów. Być może najistotniejszym było wyciągnięcie ze zdobytego przez powstańców bunkra ogłuszonego oficera SS, jak się niebawem okazało podczas przesłuchań (tłumaczem był niedawno zmarły Jan Rossman. Niemca pojmał Eugeniusz Kecher-Kołczan), zastępcy komendanta Gęsiówki.

To on przekazał wiadomość o żydowskich więźniach, która spowodowała, iż kilku dowódców w powstańczych oddziałach, wśród nich dowódca Brody Jan Kajus Andrzejewski-Jan i dowódca Zośki Ryszard Białous-Jerzy udali się do Radosława, by uzyskać od niego zgodę na zaatakowanie obozu. Dowódca obawiał się zbyt dużych strat własnych, nie chciał choćby o tym słyszeć. Przekonał go argument, iż w natarciu będzie można wykorzystać jeden ze zdobytych czołgów, a sukces uzyskać dzięki zaskoczeniu.

Atak na Gęsiówkę 5 sierpnia 1944 r. przeprowadzili żołnierze plutonów Alek i Felek harcerskiego batalionu „Zośka”, decydującą jednak rolę odegrał czołg Pantera, dowodzony przez Wacława Micutę. Czołgiem kierował Zdzisław Moszczeński-Ryk, celowniczym działa był Jan Bagiński-Myszkowskips. Bajon, radiostrzelcem Jan Zenka-Walek, zamkowym zaś żyjący dziś w Warszawie Witold Bartnicki ps. Wiktor Kadłubek. Niemcy nie dostrzegli narysowanej na czołgu biało-czerwonej szachownicy i lilijki – sądzili, iż ul. Okopową jedzie ich pojazd. Ten nagle skręcił pod kątem prostym na wysokości byłej ul. Smoczej, zmiótł znajdujące się po drodze dwie barykady, ogniem działa zlikwidował dwie wieże strażnicze i po chwili wyłamał bramę obozu. Załoga niemiecka uciekła w popłochu, szukając schronienia w budynkach Pawiaka.

Relacjonuje Witold Bartnicki:

„Tłum pasiaków wysypuje się na plac. Więźniów jest bardzo dużo. Wszyscy rozradowani do najwyższego stopnia. Entuzjastyczne okrzyki. euforia dochodząca niemal do obłędu. (…) Stary, zgrzybiały Żyd stoi przed czołgiem, milczy, ręce uniósł do góry. Śmieje się z wykrzywioną dziwnie twarzą i tylko łzy ciekną mu po policzkach. Jestem niesłychanie zakłopotany. Za co oni nam dziękują? Bez słowa ściskamy mu ręce”.

Podobnie zapamiętał te chwile Juliusz Bogdan Deczkowski-Laudański:

„Zobaczyłem Kołczana otoczonego przez kilku Żydów, którzy usiłowali całować go po rękach. Kołczan szarpał się, wyrywał, nie mógł zrozumieć dziękczynnych słów wypowiadanych w językach: francuskim, greckim, węgierskim, niemieckim, hebrajskim. (…) Nagle zobaczyłem znajomego z Pawiaka. – Miodowski! – zawołałem. Znajomy poznał mnie, bo wydawszy jakiś okrzyk podbiegł, złapał za szyję i zaczął na zmianę całować i mówić wzruszonym głosem: – Kilka dni temu esesmani wybrali siedemnastu spośród nas i bez żadnego powodu rozstrzelali. Wiesz, jest ze mną mój brat. Też krawiec. Pamiętasz?”. Tak się składa, iż na jednym ze zdjęć wykonanych po zdobyciu Gęsiówki znalazł się właśnie także Bronisław Miodowski, po wojnie zamieszkały w Paryżu Bernard Miodon.

Oddajmy też głos jednej z ocalonych. W tekście opublikowanym w 1946 r. w „Kuźnicy” Zofia Zamsztejn-Kamieniecka pisała: „Oddział powstańców, który odbił (Gęsiówkę) od kilku już dni bił się bez przerwy. Chłopcy byli pomęczeni, brudni, obrośnięci. Znalazł się fryzjer Francuz i madziarski golibroda. Znalazł się również Grek-muzykant, który nie zapomniał o swojej mandolinie – gwałtownie nauczył się melodii polskiego hymnu. Grał, a oczy świeciły mu szczęściem. Francuzi śpiewali Marsyliankę, powstańcy polscy – partyzanckie piosenki. To był obraz wzruszający i symboliczny”.

LOSY URATOWANYCH

Nie jesteśmy dziś w stanie odpowiedzieć na pytanie, co stało się z większością uratowanych przez powstańców Żydów, nie wiemy, ilu z nich, obcokrajowców, powróciło po wojnie do swych ojczyzn. Być może niektórzy jeszcze żyją. Bez wątpienia najwięcej informacji posiadamy o tych, którzy przyłączyli się do powstańczych oddziałów.

Bronisław Anlen zamierzał o nich napisać książkę, w 1968 r. nawiązał kontakt najpierw z zamieszkałym w Szwajcarii Wacławem Micutą, potem z innymi żołnierzami Zośki. W relacji przekazanej Anlenowi Wacek pisał:

„Po walce, zmęczony i potłuczony skokami czołgu, poszedłem na samotny spacer do części obozu poprzednio zdobytej. Ku memu zdumieniu zastałem na rozległym placu dwuszereg więźniów we wzorowym porządku wojskowym. Na czele oddziału stał więzień, który poprawną komendą postawił oddział na baczność i zameldował mi: „Panie poruczniku, podchorąży (czy podporucznik?) Henryk Lederman z – tu wymienił nazwę pułku piechoty – melduje batalion żydowski gotowy do boju”. Moje zdumienie przerodziło się we wzruszenie i podziw dla tych ludzi, których bestialstwo niemieckie nie tylko nie złamało, ale którzy potrafili w warunkach obozu koncentracyjnego zorganizować się i być gotowymi do walki przy pierwszej nadarzającej się okazji. O tym zdarzeniu zameldowałem natychmiast Radosławowi. (…) Płk Radosław pozwolił mi zatrzymać oddział”.

Z tą samą prośbą zwrócił się do niego także dowódca Zośki. Białous wspomina:

„Zgoda na zaciąg i umundurowanie przyjęta została przez uwolnionych z najwyższym entuzjazmem. Z jakim gorączkowym pośpiechem zrzucali oni swe pasiaki, by ubrać się w mundury (zdobyczne niemieckie panterki – T.S.), które do niedawna mieli prawo nosić jedynie ich prześladowcy. Ile euforii promieniało z twarzy tych, którym tylekroć śmierć zaglądała w oczy. Zygmunt (Zbichorski – T.S.) i Wacek dobierali mechaników do obsługi czołgów i samochodów. Fil (Ludwik Michalski – kwatermistrz oddziału – T.S.) poszukiwał kucharzy. Zgłaszali się krawcy, szewcy i fryzjerzy. Każdy chciałby walczyć w oddziale, który ich uwolnił i widziałem pewien zawód w oczach tych, których musiałem przekazać innym oddziałom”.

Żołnierzem plutonu pancernego, dowodzonego przez Wacława Micutę, stał się inż. Józef Filar. W jednym z powstańczych czołgów zepsuła się instalacja elektryczna. „Kpr. Filar – pisze w swych wspomnieniach Wacek – zrozumiał w lot sytuację. Rzucił się przez ulicę pokrytą ogniem maszynowym nieprzyjaciela, z niezwykłym szczęściem, ryzykując niemal pewną śmierć, znalazł się w czołgu i usunął defekt”. Odznaczony został Krzyżem Walecznych, zginął na Czerniakowie 15 września 1944 r.

Mechanikiem w plutonie pancernym był podchorąży Henryk Lederman, ten, który zameldował Micucie gotowość żydowskiego oddziału do walki. Wcześniej ponoć uczestniczył w powstaniu w getcie warszawskim, świetnie znał przejścia kanałami. Poległ 5 września, również nadano mu Krzyż Walecznych. Taki sam otrzymał uwolniony z Gęsiówki podkomendny Micuty Rysiek, który po wojnie wyemigrował do Izraela. Zginęli podczas powstania dwaj inni Żydzi, którzy wstąpili do oddziału – Dawid Goldman-Gutek i nieznany z nazwiska Kuba.

Piękną kartę powstańczą zapisali także uwolnieni z Gęsiówki Żydzi, którzy wstąpili do Parasola, drugiego obok Zośki batalionu harcerskiego. Na szczególne wyróżnienie zasługuje tu Henryk Poznański-Bystry, rok wcześniej żołnierz Żydowskiego Związku Wojskowego (ŻZW) i uczestnik powstania w getcie warszawskim. Wielokrotnie przeprowadzał on kanałami oddziały powstańcze kiedyś skorzystano z jego pomocy, gdy taką drogę musiał przejść dowódca AK gen. Tadeusz Komorowski-Bór. Henryk Poznański – Bystry poległ 10 września 1944 r.

Służbę medyczną w oddziale pełnił chirurg Sołtan Safijew ps. doktor Turek. Jako obywatel radziecki służył w Armii Czerwonej, miał stopień oficerski. Zginął 22 września na Powiślu, zastrzelony przez Niemców, gdy wraz z również oswobodzonym z Gęsiówki Węgrem Peterem Forrö-Pawłem jako parlamentariusze zgłaszali poddanie się jednej z powstańczych placówek.

W książce Anny Borkiewicz-Celińskiej o dziejach batalionu Zośka na próżno szukalibyśmy nazwiska Jakuba Wiśni, Żyda, który będąc kucharzem zgłosił się do oddziału

kwatermistrzowskiego, dowodzonego przez Fila. Przeszedł drogę z Woli, przez Starówkę, aż po Czerniaków. Koledzy prosili go, by nie szedł z nimi do niewoli po upadku powstania, gdyż zdawali sobie sprawę, iż Niemcy po rozpoznaniu w nim Żyda zabiją go. Jakub Wiśnia stał się jednym z warszawskich Robinsonów. Po wojnie został właścicielem baru gdy zjawił się tam żołnierz Zośki Stanisław Sieradzki, mógł się stołować za darmo. Dopiero w początku lat 80. Jakub Wiśnia zdecydował się na wyrobienie kombatanckich papierów. Gdy umierał w 1983 r., poprosił o włożenie mu do trumny Krzyża Powstańczego. Jego grób na Cmentarzu Żydowskim odwiedzają towarzysze broni.

HOŁD ŻOŁNIERZOM

Już w dwie godziny po zdobyciu Gęsiówki pojawiła się przedstawicielka powstańczej prasy. Rozmawiała zarówno z upojonymi zwycięstwem żołnierzami, jak też szczęśliwymi uratowanymi Żydami. 18 sierpnia reportaż tej dziennikarki nadano w audycji powstańczego Polskiego Radia. (Tekst tej audycji się zachował i ostatnio został przypomniany w tomie dokumentów „Polacy–Żydzi 1939–1945”). Nazajutrz po ataku w powstańczym „Biuletynie Informacyjnym” ukazała się krótka notatka „Uwolnienie 350 Żydów”.

Po wojnie informacje o wspaniałym sukcesie harcerskiego batalionu były co prawda umieszczane niemal w każdej z książek o Powstaniu Warszawskim, to jednak wciąż nie dochodziło do publicznego wyrażenia hołdu żołnierzom Zośki. Sprawa ruszyła z miejsca, gdy z inicjatywy Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Izraelskiej odbyły się 29 kwietnia 1992 r. po raz pierwszy obchody Dnia Pamięci i Zagłady. Uczestnicy obu powstań wspólnie zjawili się przed pomnikami Bohaterów Getta i Powstania Warszawskiego.

Dowiedziawszy się o tym przebywający w Szwajcarii Wacław Micuta postanowił ufundować tablicę pamiątkową, by uczcić Żydów uwolnionych z Gęsiówki, którzy wstąpili do jego plutonu pancernego i polegli śmiercią żołnierza. Środowiska kombatanckie podchwyciły tę inicjatywę, a w jej realizację zaangażowała się Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.

5 sierpnia 1994 r. odsłonięto tablicę pamiątkową na budynku przy ul. Anielewicza 34. Wśród obecnych był naczelnik Szarych Szeregów Stanisław Broniewski-Orsza i kapelan powstańczych oddziałów ks. Józef Warszawski ps. Ojciec Paweł. Wacław Micuta przyjechał z Genewy i mówił o harcerskiej zasadzie „człowiek człowiekowi bratem”. Przemawiał też w sposób wzruszający przybyły z Izraela na tę uroczystość jeden z uwolnionych więźniów Gęsiówki. Niestety nie nagrano jego przemówienia i choćby nikt teraz nie potrafił mi podać jego nazwiska. Zjawił się tam także pewien mężczyzna, który żołnierzom Zośki powiedział, iż zawdzięcza im życie, gdyż uratowali kobietę, jego przyszłą matkę. Maria Morecka jest na reprodukowanej fotografii.

Dopiero 28 listopada 2000 r. dr Mordechai Paldiel z Instytutu Yad Vashem w Jerozolimie w piśmie skierowanym do Wacława Micuty wyraził uznanie dla „heroicznej walki Batalionu Zośka”, który uwolnił i ocalił Żydów trzymanych w obozie na ul. Gęsiej. W artykule opublikowanym 9 kwietnia 2001 r. w londyńskim „Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza” Jan Nowak-Jeziorański tak o tym pisał: „Dlaczego ten zasłużony wyraz uznania został przekazany dopiero teraz, w 57 lat po Powstaniu? Do niedawna panowało przekonanie, iż natarcie na ulicy Gęsiej nie było podyktowane chęcią ratowania życia ludzi, ale koniecznością otwarcia drogi do Starego Miasta. Sprawą tą zainteresował się przed laty dr Edward Kossoy, prawnik, który występował jako adwokat ofiar hitleryzmu w sprawach o odszkodowania niemieckie. Zebrał on dowody, iż natarcie Batalionu Zośka nie miało celów wojskowych. Chodziło o ratowanie życia ludzi”.

Ambasador Izraela w Polsce Szewach Weiss nie miał co do tego cienia wątpliwości, gdy postanowił, w ramach odbywającego się Dnia Żydowskiego na Uniwersytecie Warszawskim 8 maja 2003 r., zorganizować uroczystość oddania hołdu tym, którzy przed 59 laty ocalili z Zagłady aż 348 Żydów, jego współbraci. Zaproszono żyjących żołnierzy Zośki. Byli wzruszeni.

Tomasz Szarota

Artykuł opublikowany w Polityce nr 31/2003



Dokumenty, źródła, cytaty:



http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/historia/1508394,2,wyzwolenie-obozu-w-
Copyright © 2023 Blog Alekasandra Szumańskiego Rights Reserved.

Wykonano w http://bartexpo.btx.pl/