W 84. rocznicę wybuchu II wojny światowej przedstawiciele Najwyższej Izby Kontroli oddadzą hołd pracownikom Izby poległym w latach 1939-1945. Delegacja Izby złoży wieniec pod Ścianą Pamięci NIK na której znajdują się nazwiska bohaterów – „nikowców”, którzy oddali życie za Polskę w latach 1939-1945.
1 września 1939 r. atak Niemiec na Polskę rozpoczął największą i najbardziej krwawą wojnę w dziejach świata. Pracownicy NIK zaczęli wówczas pisać swoją własną historię. Pomimo nalotów niemieckich, przez pierwsze kilka dni wojny Izba działała. Po zarządzonej ewakuacji urzędów, ścisłe kierownictwo NIK, w tym prezes Jakub Krzemieński oraz wiceprezes Stanisław Okoniewski opuściło stolicę w nocy z 6 na 7 września. Większość urzędników Izby pozostała jednak w Warszawie. Wtedy siedziba NIK mieściła się w al. Szucha 23.
Szczególnie piękną kartę zapisał we wrześniu 1939 r. dyrektor Departamentu I NIK Mieczysław Dębski. Po krótkiej ewakuacji do Lublina, kiedy usłyszał w radiu wezwanie prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego do obrony stolicy, powrócił do Warszawy 10 września. Dębski, mianowany komendantem Ochotniczych Baonów Pracy, zorganizował Komendę Główną w gmachu NIK w Alei Szucha. Wspierany ochotniczo przez innych pracowników NIK, zdołał do czasu kapitulacji Warszawy zorganizować sześć batalionów wsparcia liczących ok. 3 tysiące ochotników. Pamiętnik Dębskiego, wydany w 2002 r. przez NIK, jego wspomnienia z września 1939 pozostają wielkim świadectwem bohaterskiej postawy człowieka broniącego Ojczyzny:
„…O godzinie 12 w nocy 10 września zostało przez Starzyńskiego podpisane zarządzenie o powołaniu Baonów Pracy. W godzinę później budziłem woźnych na Szucha, gdyż kwaterę Komendy Głównej postanowiłem ulokować w gmachu NIK. Moim zastępcą został Klemens Frelek, wicedyrektor Wydziału Oświaty magistratu, poza tym z miejsca spomiędzy urzędników zgłosiło się kilku ochotników. Muszę przyznać, iż był to pierwszorzędny pod każdym względem materiał ludzki, a co najważniejsze, względnie młody [...]. W nocy mogłem poruszyć tylko tych, którzy mieli telefony w domu. Wszyscy jak jeden mąż stawili się natychmiast. […] – wspominał Mieczysław Dębski, kontynuując: „W ciągu nocy rozeszła się wiadomość o organizowaniu w gmachu NIK Baonów Pracy. [...] Na moje wezwanie przez radio już od rana zaczęli się zgłaszać kandydaci na oficerów, spośród inżynierów i techników. […] Komisja kwalifikacyjna utworzona jeszcze w nocy z naczelników wydziałów, przeważnie NIK, sortowała zgłaszających się i przydzielała do poszczególnych baonów. […] W parterowym gabinecie prezesa Okręgowej Izby Kontroli, który ja zająłem, zainstalowane zostało radio i były dwa telefony łączące się z miastem. Dnia 12 września mogłem już zawiadomić Starzyńskiego, iż 1500 ludzi zostało oddanych do dyspozycji wojsk inżynieryjnych, drugie tyle będzie gotowych w ciągu dwóch dni…”.
Nazwiska kontrolerów - ofiar Zbrodni Katyńskiej, łagrów i obozów koncentracyjnych - zostały uwiecznione na Tablicy Pamięci w NIK. Część kontrolerów jako oficerowie rezerwy została zmobilizowana i tak jak Stanisław Mantel, po dostaniu się do sowieckiej niewoli, zginęła w katyńskim lesie. Podobny los mógł spotkać prezesa Okręgowej Izby Kontroli w Brześciu nad Bugiem – Józefa Mińkowskiego (historycy wciąż nie mają dostępu do tzw. białoruskiej listy katyńskiej). W Katyniu zginął także magister prawa Władysław Czekaj z Okręgowej Izby Kontroli w Krakowie. W Twerze Sowieci zamordowali Witolda Kołakowskiego, porucznika rezerwy, radcę Najwyższej Izby Kontroli, prawnika powołanego do Służby Pomocniczej Policji Państwowej. Ofiarami Zbrodni Katyńskiej byli również Jan Andrzejowski - prawnik OIK we Lwowie, Marian Pisarik kontroler OIK we Lwowie, Stefan Bystrzonowski - prawnik OIK w Krakowie, Antoni Chudzicki – prawnik w Urzędzie Kontroli Państwowej w Katowicach.
Innych, jak dr. Adama Gręplowskiego z okręgowej NIK w Krakowie, aresztowało gestapo. Został on zamęczony w Auschwitz w maju 1942 r. Jego kolega również z krakowskiej delegatury NIK, Mieczysław Klug zginął w tym samym roku w Kl Plaszow (Płaszów). W obozie w Starobielsku więziony był prezes Okręgowej Izby Kontroli w Wilnie Zenon Mikulski, którego w 1940 r. zamordowano w Charkowie.
Przedwojenni pracownicy NIK ginęli także w innych miejscach „nieludzkiej ziemi”. W łagrze w Gari, na północ od Jekaterinburga, zmarł 6 listopada 1941 r. „z ogólnego wyczerpania” Antoni Zubielewicz, pracownik NIK. W Bucharze zmarł 19 grudnia 1941 r. Kazimierz Piłsudski, brat Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego, bankowiec i pracownik NIK, po 17 września 1939 r. aresztowany przez Sowietów w Wilnie, potem więziony w moskiewskich miejscach kaźni – na Łubiance i w Butyrkach. W sowieckich więzieniach przebywał też kontroler Okręgowej Izby Kontroli we Lwowie – Gustaw Wex-Manasterski.
Prezes NIK odsłania Ścianę Pamięci (18 września 2020 r.)
Ściana Pamięci NIKNiektórym kontrolerom udało się jednak dalej kontynuować nie tylko pracę dla struktur polskiego państwa, ale także dla kontroli państwowej. Na przykład Ernest Boheim m.in. bohaterski obrońca Lwowa w 1918 r. i kontroler NIK w Warszawie, w tym naczelnik pionu zajmującego się kontrolą kolei, kontynuował swoją pracę w emigracyjnej NIK we Francji i Wielkiej Brytanii. Z kolei inny doświadczony kontroler NIK, przedwojenny naczelnik wydziału III w NIK, Bohdan Beuth wsparł swoją wiedzą i doświadczeniem tworzoną w warunkach konspiracyjnych w okupowanej Polsce, Sekcję Kontroli Delegatury Rządu na Kraj. Zakończyła ona działalność 29 sierpnia 1945 r.
1 września na zawsze pozostanie w pamięci Polaków jako dzień rozpoczęcia prawie sześcioletniej, brutalnej okupacji i terroru, naznaczonego niewyobrażalnym cierpieniem ludności cywilnej i milionami ofiar.
-->
